“Ja mevrouw Mastwijk,” zegt ze quasi serieus, “daar heb JIJ geen last van”. Geërgerd klapt ze haar laptop open om de zoveelste fout van een bureaucratische instantie te herstellen. En op het eerste (oude paradigma) gezicht heeft ze gelijk. Ik heb niets te maken met die instantie, dus ik draag die specifieke last van het moeten (?) herstellen van hun eventuele fouten niet. Toch wordt hier, met deze constatering, een fundamentele vergissing gemaakt. Een begrijpelijke en wijdverbreide vergissing weliswaar, en het wijzen hierop en het ophelderen hiervan is het ‘werk’ van Shift Academy. Kijk je mee?

De last die we menen te hebben en menen te moeten dragen is de last van onze eigen percepties, interpretaties en projecties. Het is NIET de last van omstandigheden! Sydney Banks, de man die de 3 principes beschreef als mechanisme achter de menselijke ervaring, DACHT ruim veertig jaar lang dat hij de last van zijn verleden meesleepte in de vorm van grote onzekerheid, totdat hij inzag (het inzicht kreeg) dat dit een persoonlijke Denkcreatie was.

We wéten ergens ook heus wel dat iedereen omstandigheden anders ervaart, dus dat het in bovenstaand voorbeeld eigenlijk onmogelijk is dat de fout van de instantie kan zorgen voor last. Die ergernis is een interne creatie. En de situatie vervolgens vergelijken met andermans omstandigheden is dus waanzin. Of gewoon niet volgens het kloppende ‘paradigma’ bekeken.

We kennen allemaal wel de grootse voorbeelden uit de geschiedenis van mensen die onder de moeilijkste en zwaarste omstandigheden wijsheid en welzijn in zichzelf vonden. Van binnenuit. Ik noem Victor Frankl en Nelson Mandela.

Maar nu gaat het over jou en mij. En zo’n voorbeeld als aan het begin van dit stukje beschreven. Piepklein en onbelangrijk kun je zeggen, maar je leven is een schijnbare aaneenrijging van dit soort momenten. Waarin het chronisch geworden misverstand dat jouw ervaring van buiten naar binnen wordt gecreëerd, chronisch ongemak kan betekenen. En we hebben het over een hardnekkige illusie, want het lijkt nét zo echt als dat de zon opkomt en weer ondergaat (terwijl in werkelijkheid de aarde draait). Je ZIET het toch! Het IS toch zo! Nee. Het is een optische, psychologische, neurologische en fysieke illusie dat je last hebt (of geniet) van omstandigheden.

Misschien word je zelfs boos of raak je geïrriteerd als je hierop gewezen wordt (sorry). Want het LIJKT ÉCHT dat de gemaakte fout bij de instantie en de handeling die daarop moet (?) volgen zorgt voor ergernis (last). Het lijkt écht dat de eisen van de manager zorgen voor druk (last). Het lijkt écht dat de kinderen zorgen voor zorgen (last). Het lijkt écht dat je de last draagt van je nare verleden. Het lijkt écht of het hebben van een eigen bedrijf en/of de gebeurtenissen daarin zorgt voor stress (last). Het lijkt écht dat de toestand van de wereld zorgt voor angst. En het is dus heel verleidelijk om dáár de oplossing voor je ergernis, druk, zorgen, stress en angst te zoeken.

Bovendien lijkt de last te verdwijnen als je niets meer met de instantie te maken zou hebben, als je je kinderen de deur uit zou doen, als je je verleden zou kunnen vergeten, als je je bedrijf van de hand doet of je terugtrekt uit de wereld. En natuurlijk mag en kan je dat allemaal doen! En zal het best even voor opluchting zorgen. Het kan ook gewoon de meest wijze beweging in dit moment zijn. Maar daarmee is de fundamentele vergissing over hoe je ervaring werkt niet opgehelderd. Zit je voor je het weet weer in een ander ‘lastig’ pakket.

Conclusies trekken over andermans omstandigheden en/of die vergelijken met je eigen omstandigheden slaat zoals gezegd ook nergens op, omdat elke ervaring van binnenuit wordt gecreëerd (ik kan het niet vaak genoeg zeggen). EN dat we dat steeds missen, keer op keer vergeten of niet beseffen is volkomen onschuldig! We worden immers geboren in die optische, psychologische, neurologische en fysieke illusie van de wereld! Ahw. Vriendelijk ZIJN voor je eigen vergissing en de vergissingen van je medemens is dus wel het minste wat we kunnen doen 🙂 .

NIEMAND is zich continu bewust van de binnenstebuiten aard van het leven, daarvoor is de illusie te sterk en de ervaring te echt. Geeft dus niks, als je ‘erin trapt’. Het is heel normaal. Maar als het wringt en schuurt, als er last ervaren wordt, is het wél nuttig om even te kijken. Om je nare gevoel (dat jou alleen maar wijst op het misverstand!!!) écht te voelen en niet te onderdrukken door te vluchten in een buitenstebinnenverhaal (IK draag de last van deze omstandigheid) of een buitenstebinnenprojectie (JIJ hebt het makkelijk, want JIJ hebt deze omstandigheid niet!) of een buitenstebinnen actie (IK worstel met en tegen de omstandigheid en probeer ‘m eigenhandig te fiksen of te ontlopen).

Als je door het nare gevoel ‘heenzakt’ (en dat kan alleen door het puur te voelen, voorbij je verhalen) ontdek je misschien een fundamentele aanname over jezelf als mens. Een diepere vergissing. ‘Ik ben niet goed genoeg.’ ‘Ik sta er altijd alleen voor.’ ‘Ik doe er niet toe.’ ‘Ik ben niet veilig.’ ‘Ik ben slachtoffer.’ ‘Ik ben slechter af dan anderen.’ ‘Niemand begrijpt me.’ Ahww. En dáár weer onder (of IN) is het stil. Blijft er Niets over; je ware natuur. Ruimte. Grenzeloos bewustzijn. Pure Liefde. Een prima uitgangspunt voor een nieuwe start of frisse blik of helder idee, NU.

When there is silence, out of that silence, there is action; and that action is never complicated, never confused, never contradictory (J. Krishnamurti).

Misschien onttrek je je van daaruit aan de ‘klauwen’ van de instantie. Of herstel je gewoon de gemaakte fout. Misschien zoek je een andere baan. Of merk je dat alleen je verhaal erover in de weg stond van werkgeluk. Misschien dóe je je kinderen de deur uit. Of zie je ze ineens als perfecte wezentjes, net als jezelf. Misschien vergeet je je verleden of verkoop je je bedrijf. Misschien ga je een klooster in of op een berg wonen. Kan en mag allemaal uiteraard! Nogmaals; dat kan een wijze beslissing zijn.

Maar helder eerst en vooral het misverstand op, zou ik zeggen. Dat voorkomt dat je in one damn thing after another terecht komt omdat je maar blijft geloven dat je ervaring van buitenaf komt. Kijk door de vergissing heen. Dat voorkomt, lief medemens, dat je de last van je eigen percepties, interpretaties en projecties blijft dragen totdat je eronder bezwijkt.

Afbeelding van TaeYong Park via Pixabay