Mind is al de drijvende kracht achter alle vorm. Daar hoef jij als persoontje (persoonsvorm!) geen ideeën aan toe te voegen. Het stroomt al door je heen zolang je leeft. Bij kleine kinderen is dat goed te zien. Mijn acht maanden oude kleindochter staat zomaar ineens met haar handjes aan de rand van haar bedje op en neer te dansen. Met een stralend koppie. Kijk eens! Een heel nieuw perspectief!
Deze drijvende kracht zorgt ervoor dat ze heel graag wilde zitten nét voordat ze daar fysiek toe in staat was. Elke toegestoken hand werd gretig gepakt om zichzelf rechtop te zetten. Op dezelfde manier zal ongetwijfeld van binnenuit de drive ontstaan om te gaan lopen en oneindig veel andere dingen te leren. Spelenderwijs, heel natuurlijk. Ze hoeft het niet te bedenken, er geen goede reden of verhaal bij te verzinnen; het gebeurt.
Op enig moment zal waarschijnlijk ook bij haar het idee vormkrijgen dat ze een ikje is. Misschien krijgt of vangt ze dan de boodschap op dat ze dan wél zelf dingen moet bedenken om te gaan doen. Wellicht wordt haar gevraagd om een (goede) motivatie daarvoor.
Zoals je nu op school, op het werk en bij ondernemers wel hoort: je moet een drijfveer hebben! Desnoods verzin je er eentje of jaag je jezelf tsjakkaaaaaa!!! op tot actie. We vergeten zo makkelijk dat we al helemaal vanzelf gedreven ZIJN. Dat we dat niet hoeven te DOEN of te bedenken met ons conceptuele brein.
En zo hoorde ik mezelf laatst tegen iemand zeggen: laat het persoonlijk verzinnen van zo’n drijfveer maar zitten. Ik drijf wel op de golven van Mind. Hop, dat is weer een blogje. Kennelijk wil er geschreven worden.
