Het lijkt natuurlijk alsof er andere mensen zijn. Bestaan. Buiten jou. Los van jou of ‘jouw waarneming’. Al hebben we nog zo vaak gehoord en geloofd en gezien dat het niet zo is, misschien aan de hand van Syd’s uitspraak ‘nothing outside can hurt you, nothing outside can help you, there is no outside‘. Of door een inzicht als beschreven in mijn blog ‘bij de gratie van relatie‘. Of met het bestuderen van een oosterse stroming als advaita vedanta, verwoord door bijvoorbeeld Ramana Maharshi: ‘There are no others‘.
Tegelijkertijd is er die rijke menselijke ervaring waarin, hoe illusoir ook, jij en ik verSCHIJNen (ja, het is schijn!) als twee aparte ‘entiteiten’. Zo kunnen we gezellig spelen of elkaar in de haren vliegen. Liefhebben of oorlog voeren. Als die wezenlijke Eenheid over het hoofd gezien wordt, of, als je ‘zo diep’* niet wilt gaan met je verkenning, komt wel eens de vraag op hoe we naar ‘de ander’ moeten kijken.
In de bijbel staat hiervoor de tip: ‘heb uw naaste lief als uzelf’. Moet je natuurlijk wel eerst van jezelf houden, denk ik dan, plus: wat houdt er dan van wie? Wat denk je dat je bent? Wat is dat mechanisme dat we ‘houden van’ noemen? Binnen de zogenaamde 3 principes wereld (die bestaat natuurlijk ook niet) wordt wel gezegd: ‘zie de ander als heel’. Hartstikke mooi, als dat ‘lukt’. En dat maak ik graag nóg eenvoudiger door het volgende te stellen: je kunt je gewoon bij de feiten houden.
Het onveranderlijke feit van jou is dat je in de kern deZelfde bent als ik. Het onveranderlijke feit van jou (en de wereld) is dat het een droom/illusie/tijdelijke vorm/denkprojectie/Thought is. Het onveranderlijke feit van jouw en mijn Wezen is pure Liefde (of Mind, of Bewustzijn, of Denkpotentieel, of Eenergie of Nietiets). Het onveranderlijke feit van jou is heelheid, goddelijkheid, eenZijn.
Feiten zijn onpersoonlijk, onveranderlijk en neutraal.
De fouten die we KUNNEN waarnemen zijn (mogelijkerwijs, dit zijn slechts wat losse voorbeelden): een psychische afwijking, vervelende omstandigheden, een lastig verleden, een ongewenst geachte karaktertrek, een incompleetheid, een onvermogen, een beperking, een ‘conditionering’.
Fouten zijn persoonlijk, veranderlijk en speciaal.
Feit of fout; waar gaat de aandacht naartoe? Wat wordt er waargenomen; wat wordt er opgemerkt? Welke ervaring van ‘die ander’ wordt er hier, nu, gecreëerd? Wat wordt er vastgesteld of vastgelegd; het feit of een fout? Om er maar eens een moderne term in te gooien: als je naar een ander (of naar ‘jezelf’!) kijkt en een fout vindt, moet je gewoon even fact-checken. Het feit herinneren: het is all Thought!
*het besef is natuurlijk maar één gedachte diep, dus helemaal niet zo verheven of esoterisch; het is de ruimte tussen twee gedachten al. Het is de essentie van elke ervaring. Of de blanco geest waar gedachten in bewegen. Net hoe het bekeken wil worden.
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
