Afgelopen weken kreeg ik in wel vier verschillende varianten een zelfde soort kwestie voorgelegd cq. te horen. Dat vond ik frappant en daarom besloot ik er een stukje over te schrijven. Want wellicht is het voor jou ook herkenbaar of relevant. Het is voor de verandering ook nog eens een heel praktisch ‘ding’ voor in een relatie. Vond ik dan.
Er waren partners, kinderen en buurmensen in deze gevallen die vanuit angst cq. onzekerheid opereerden. Volgens degenen die dat waarnamen in ieder geval. Er werd bijvoorbeeld ‘bezitterig’ gedaan (uit angst voor verlies) of stressvol gereageerd (bang voor verandering) of er werd door iemand boos gedaan tegen kinderen. En de vraag luidde vervolgens, in diverse varianten, “wat moet ik daarmee?”
Mijn antwoord zou je in twee delen kunnen formuleren.
- Helemaal niets, noppes, nada. Wetend dat je naar een gefabriceerde werkelijkheid zit te kijken, hoef je niet te reageren op wat er zich daar zoal in afspeelt. Waarom zou je willen knutselen aan een illusie? Bovendien; wie begrijpt dat een menselijke ervaring er soms ook (en altijd tijdelijk!) uitziet als onzekerheid, stress en woede, verliest vanzelf de neiging om dat al te serieus te nemen. Je kijkt eerder/ liever naar de onveranderlijke essentie daarachter.
- Dat gezien en gezegd hebbende kan er, in alle helderheid en dus zonder oordeel, wel een respons opkomen natuurlijk. Een ‘nee’ tegen de partner of een aai over de bol. (Ik verzin maar wat, hoor). Een vraag aan de buurman, een knipoog naar de kinderen of een telefoontje naar de politie. En die helderheid is een heel ander uitgangspunt dan de ander willen fixen omdat hij/zij onzekerheid ervaart. Het is een ander uitgangspunt dan reageren vanuit weerstand tegen wat je waarneemt en irritatie over de stress. Het is een ander uitgangspunt dan medelijden met de kinderen of afkeer van de buurman.