Even een disclaimer voordat je dit blogje gaat lezen; het is geenszins mijn bedoeling om je aanwijzingen te geven of een oordeel te hebben over gedrag en reacties. Er bestaat niet zoiets als een standaard (ideale?) ‘3P’ manier van handelen of communiceren. Dat gezegd hebbende, kan het op het persoonlijk en psychologische vlak wel eens handig zijn om ergens op gewezen te worden. Met de uitnodiging om, als je daar interesse in hebt, te kijken naar wat er gebeurt, wat er schuurt en wringt en waarom dat makkelijker kan en mag. In dat wat we relaties en communicatie noemen. Voortbordurend op eerdere blogs waarin ook verwezen wordt naar de eenvoud van een heldere ‘ja’ of ‘nee’. Een voorbeeld uit de praktijk:
Op één en dezelfde dag was ik meerdere malen getuige van een interessante beweging. Althans, vanuit mijn perspectief gezien. Er werd iemand een vraag gesteld. Zoals we dat wel doen, van mens tot mens. Degene aan wie de vraag gesteld werd wilde ‘nee’ antwoorden. Dat kan natuurlijk. Maar toen gebeurde er het volgende. In plaats van een simpele ‘nee’ te communiceren, kwam er weerstand tegen de aard van de vraag, weerstand tegen de manier van vragen en weerstand tegen de vragensteller. En daarmee ontstond een heel verhaal met verklaringen, verdediging en veroordeling.
Alsof dat nodig was om tot de ‘nee’ te komen. (Die er al was!)
Herken je dit? Dat jou iets gevraagd wordt en er grote ergernis of boosheid opkomt? In of als gedachten die ongeveer zo klinken:
‘Aan dat soort vragen heb ik zó’n hekel.’ ‘Ja, daar heb ik dus helemaal geen zin in, hè?’ ‘Hoe haalt zij het in haar hoofd om dat aan míj te vragen?’ ‘Ik heb vorig jaar ook al zo iets bij de hand gehad en toen heb ik besloten daar niet meer aan te beginnen.’ ‘Het is ook altijd hetzelfde liedje met die lui; ze kunnen niks zonder mij. Ze zoeken het maar uit.’ ‘De manier waarop ze het vragen hè, daar krijg ik al jeuk van.’ ‘Dat vráág je toch niet?’ ‘Hij weet toch dat ik daar niet aan begin?’
En zonder dit allemaal ‘fout’ te maken en daar jezelf voor op je kop te geven. Als het is opgekomen, ben je toch al ’te laat’ met je analyse en oordeel 🙂 . Maar zou er ook een eenvoudig en eenduidig en helder antwoord kunnen komen zonder (eerst) de vraag of de vragensteller ‘fout’ te maken? Zonder jezelf tot slachtoffer of beter-wetende te maken?
Nogmaals; het wil niet zeggen dat je iets verkeerds doet of onvoldoende inzicht hebt als er wél weerstand opkomt en geen eenvoudig antwoord. Het is alleen een mogelijkheid om opnieuw nieuwsgierig te worden, te zien hoe het werkt en het leven weer een stukje makkelijker (met meer helderheid) te leven.
Image by mohamed Hassan from Pixabay