Soms lees je over iemand die is overleden: ‘Hij leeft voort in onze gedachten en ons hart’. Dat vind ik een prachtig idee. Je kunt je mensen die niet meer fysiek aanwezig zijn letterlijk nog ‘voor de geest’ halen door aan ze (terug) te denken. Er kan op die manier ook liefde gevoeld worden waar we de overleden persoon het onderwerp van maken. (Als we liefde voor het gemak van dit stukje even zien als iets wat in het hart gevoeld wordt). Prachtig.

Laatst kwam er in dit kader, toen ik aan mijn overleden vader dacht, ineens de volgende vraag in me op: “Heeft hij ooit ergens anders geleefd dan in mijn gedachten en in mijn hart?” En hoe goed ik ook zocht in mijn geheugen, ik kon niet vinden waar of wanneer ik mijn vader (of wie dan ook!) buiten mij had ervaren. Dat behoeft misschien enige toelichting of eigen ‘onderzoek’.

Want al lijkt het nog zo echt en waar dat andere mensen onafhankelijk van onze waarneming bestaan; als je je in alle rust afvraagt waar die ander wordt ervaren zul je misschien ook vaststellen dat die alleen in ‘jou’ leeft. Via gedachten in bewustzijn. Of, anders omschreven, als interne interpretatie. In je gedachten en in je hart. Zelfs de fysieke ervaring van een ander lichaam wordt in jou/ door jou beleefd. Pak de hand van je partner of kind maar eens vast en kijk goed; waar voel je dat? In zijn/haar hand of in de jouwe? Zoals je in dromen bijvoorbeeld ook dingen voelt die zich alleen ‘in je hoofd’ afspelen? Elk woord, elke blik, elk gebaar; waar wordt het beleefd?

Goh.

Voor wie dit gaat verkennen en ontdekken zijn er grote implicaties. Zo realiseerde ik mij dat niemand mij kan verlaten. Dat geen relatie verbroken kan worden en zelfs de dood (en wat is dat?) geen grens of obstakel vormt. Dat liefHEBBEN simpelweg liefde ZIJN inhoudt. Allesomvattend. Zonder object of meewerkend voorwerp in de vorm van een ‘ander’.

Image by Andrew Martin from Pixabay