Het gevoel dat we ‘verlangen’ noemen, is één van de miljarden ervaringen die kunnen opkomen. Net als afkeer, verdriet en vrolijkheid. Daar is niets mis mee. Het is leven in uitvoering. Een verhaal dat in de stilte opkomt. Pure energie die beweegt. Het vormloze dat vorm aanneemt in een eeuwige dans.

De mens heeft in alle onschuld de neiging om een dergelijk gevoel, na het eerst als zodanig benoemd te hebben, vervolgens ook te projecteren op iets of iemand. Op een kind dat ver weg woont, op een partner die nog ontbreekt, op een mooie plek waar we eerder waren, op een gevoel dat er nu niet lijkt te zijn (vrijheid bijvoorbeeld) of op een ijsje. We wanen ons vaak afgescheiden, niet heel en één met alles, en dan is dit een logische ‘gevolg’. Geeft niets. Het gebeurt gewoon. Je doet niets verkeerd.

Maar als je in de aanname blijft hangen dat je verlangen een ‘object’ heeft, kun je zomaar verstrikt raken in een verhaal. Over het kind dat we missen, en hoe diep. Over de partner die we nog niet ontmoet hebben en hoe lang die al op zich laat wachten. Over die mooie plek en hoe het misschien onmogelijk lijkt om daar naar terug te keren. Over het ontbrekende gevoel van vrijheid en hoe dat beklemt. Of over ijsjes. En als dat (te) pijnlijk wordt, wil je wellicht even met ons meekijken. Voorbij het verhaal. Voorbij het object van je verlangen.

Kun je zien dat verlangen daar een ‘puur’ gevoel is, dat je misschien tot in al je vezels kunt voelen? Niets meer maar zeker ook niets minder dan dat? Een gevoel dat er is om gewoon te voelen. Niks mee doen, nergens aan ophangen, niet verklaren. Je zou kunnen ontdekken dat het uiteindelijk ‘gewoon’ liefde is (dezelfde liefde die je denkt te missen?).

En het sluit NIETS uit. Het sluit niet uit dat je het kind opzoekt als dat kan, zomaar een partner tegenkomt, afreist naar dat mooie oord, vrijheid vindt in omstandigheden waar dat eerder onmogelijk leek of je vrij voelt om te vertrekken. Met een ijsje in de hand.

Afbeelding van Jills via Pixabay