Dan heb je de man waar naar je verlangd hebt. Waarover je gemijmerd hebt, zonder te weten hoe hij eruit zag. Een man die zichzelf kent, zelfspot heeft, doet wat hij belooft, die prima voor zichzelf kan zorgen. Jou in feite niet nodig heeft. Mij in dit geval niet nodig heeft.

Die mij vertelt dat hij van me houdt. Die mij vertelt dat ik er in badjas en afwashandschoenen géweldig uitzie. Sterker nog: daar een foto van maakt en dat mijn profielfoto maakt… De man die me mijn onzekerheden of problemen laat uiten en daar géén oplossing voor aandraagt. Die me nog net niet in mijn gezicht uitlacht als ik weer eens in mijn onzekerheid schiet over relaties en samenwonen in het bijzonder.

Dan is daar die man. Die van mij houdt. Die me alles biedt waar ik naar verlangde. En dan nog weet ik mezelf volkomen in de ellende te denken. Triggert deze liefde allerlei oude sheit die (om met Linda Spaanbroek te spreken) als een ware tsunami mij van áchteren overvalt… Ik schiet in oude pijn en angst. Ik wentel me erin rond, ik vecht ertegen, ik worstel dat het een lieve lust. Want hee, nu heb ik toch alles wat ik wou?! Nu moet ik toch zeker niet gaan lopen miepen en zeiken en janken?!

De triggers, de spreekwoordelijke tsunami: het wordt allemaal niet minder met mijn geworstel en extra modder die ik erop gooi. Het wordt alleen maar erger, ik voel me nog rotter en onzekerder in alles. Dezelfde Linda kwam met nog zo’n mooie metafoor die me ook liet inzien wat ik aan het doen ben.

Ik heb een hondje (de chihuahuamix Freddie) die vrij veel kan blaffen en keffen. Die het leven vaak ziet als een soort van strijdtoneel waar je zeker van je moet laten horen. Mijn teckel Amigo is van een tegenovergesteld soort. Zodra er ‘fuss’ ontstaat in de vorm van veel visite, veel lawaai of een meute honden op zijn pad, keert hij zich af en gaat ergens rustig liggen.

Ik reageer op allerlei gebeurtenissen op dit moment als Freddie. Correctie: Ik reageer op mijn eigen gedachten die komen zodra die Geweldige Liefde in beeld komt als hondje Freddie. Hij reageert altijd in eerste instantie op van alles in zijn omgeving met veel bombarie. Dus gekef en met veel beweging in zijn kleine lijf. Echt wat je je voorstelt bij een zich druk makende chihuahua ;-).

Het is een goed idee om wat meer als Amigo te reageren zodra ik overspoeld word door die tsunami uit het verleden. Getriggerd word ik namelijk als ik-weet-niet-wat. En niet omdat ik iets mis in mijn leven, omdat deze man niet doet wat ik verlang, nee, deze situatie is het levende bewijs van de drie principes aan het werk: ik krijg gedachten, ik voel wat ik voel en maak er meteen een enorme dramatische film van. En ga vervolgens in dezelfde film aan het worstelen met mezelf en van alles.

Het devies aan mezelf (en aan jou ;-)) is dus te zien wat er gebeurt. Het is niets van buitenaf: ik ben het zelf. En het 2^e ding is dat worstelen weinig zin heeft: ik kan maar beter wat meer als Amigo doen. Rustig uitzitten. Wachten tot het overwaait, tot de tsunami weer is gaan liggen.