Oproepje van een journalist: ‘ken je iemand wiens leven een tijdje stil heeft gestaan maar nu eindelijk weer aan zichzelf toekomt?’ Gesprek tussen twee vriendinnen na een verbroken relatie: ‘je moet wel door met je leven, hoor!’ Grappig. Wat bedoelen we hier nu mee? Het klinkt alsof je als mens een leven hebt dat stil kan staan omdat er iets (ongewenst!) gebeurt. Alsof je niet leeft wanneer je een tijdje je aandacht hebt bij die gebeurtenis.
In mijn optiek bén je gewoon leven en is elke schijnbare gebeurtenis en de gedachten daarover dat ook. Er staat nooit iets stil. Leven vindt altijd plaats. Een geliefde overlijdt of vertrekt. Dat is ook leven. Je verwent jezelf met een kappersbezoek: leven. Je huilt een week: leven. Er komen paniekerige of depressieve gedachten voorbij: leven. Je schenkt er heel veel aandacht aan of je haalt je schouders erover op: leven. Er wordt geademd. Bloed stroomt. Je hart klopt. De ene voet wordt voor de andere gezet: leven.
Je kunt er helemaal niet stil bij staan. Je kunt er wel een hele tijd dezelfde gedachten over recyclen. Je kunt er op een bepaalde manier over denken en daar blijkbaar over schrijven, praten en adviezen geven. Is ook leven, trouwens.
Foto © Rob Tol
