Ik luisterde naar een opname van iemand die Engelstalig sprak. De man zei:”somebody said…” en op een later moment:”nobody knows….” En ineens hoorde ik die woorden somebody en nobody heel anders dan anders. Ik hoorde ‘some body‘. Één of ander lichaam. Ik hoorde no body. Geen lichaam.
Opeens had ik een beeld van een aarde waarop allemaal bodies rondliepen. Lichamen. Een slordige zeven-en-een-halve miljard stuks. En lichamen praten. Onder andere. Zoals de talloze bomen in het bos kraken en ‘bladeren’. Dat is gewoon wat ze doen. Of eigenlijk wat er gebeurt. Wonderlijk.
En waar we bij bomen misschien makkelijk kunnen zien dat het kraken en bladeren niet een persoonlijke eigenschap of actie is, raken we in het geval van ‘andere mensen’ nogal eens heftig betrokken bij of geïrriteerd over wat er zoal gezegd wordt. Ik ook. Maar met dit beeld of inzicht zag ik ineens opnieuw hoe onzinnig en onnodig dit eigenlijk is. Lichamen praten. Lichamen dansen. Lichamen eten en drinken en schrijven. En soms is er geen lichaam dat het weet (no body knows). Prachtig.
Image by www_slon_pics from Pixabay
