Zomaar een aantal uitspraken die ik de afgelopen week hoorde over het concept ‘liefdesrelatie’:
“Vreemdgaan is uit den boze”.
“Als je echt van elkaar houdt, dan wil je het liefste samenwonen”.
“Wij hebben na 16 jaar nog ieder ons eigen huis omdat een relatie het beste blijft als je je vrijheid behoudt”.
“In een relatie kom je jezelf tegen via de ander; daarom is het zo goed voor je persoonlijke ontwikkeling om een liefdesrelatie hebben”.
“Je moet in een relatie dezelfde toekomstvisie hebben anders is hij gedoemd te mislukken en kun je maar beter nu gelijk ermee stoppen”.
“Ik wil vrij zijn om mijn eigen beslissingen te nemen dus daarom wil ik momenteel geen relatie”.
Er circuleren nogal wat ideeën, concepten, aannames en verwachtingen over liefdesrelaties. Over wat we voor elkaar betekenen, hoeveel tijd we samen doorbrengen, wat we voor elkaar moeten doen en voor elkaar moeten voelen. Wat het zegt over onszelf als we juist wel of juist niet zo’n liefdesrelatie hebben en wat de buitenwereld ervan denkt als we afwijken van onze eigen regels-over-relaties.
En al die ideeën, concepten, aannames en verwachtingen, de vorm of de regels waarvan we bedacht hebben dat de liefdesrelatie daaraan moet voldoen, zijn in mijn ogen alleen gebaseerd op angst ervaren en zekerheid zoeken. Bijvoorbeeld de angst om alleen te zijn of te blijven, angst om niet goed genoeg te zijn, zekerheid zoeken in de liefdesverklaring van de ander omdat we dan heel even bevestigd lijken te worden in het feit dat we wel degelijk okay zijn.
En daar gaan we met zijn allen de mist in – worden we verblind door alle concepten die we geloven over relaties en houden van. Waarbij we totaal over het hoofd zien dat we ten diepste Liefde zijn. Met een grote L. Niet de liefde voor of de liefde van, maar de liefde zelf.
Liefde is wat we zijn; het is de eenheid, ‘consciousness’ of ‘het Al’ waar we allemaal uit voort komen. Die liefde wil gevoeld worden. En niet in de (klemmende) vorm waarin we die liefde proberen te vatten als we het hebben over concepten als het huwelijk, monogamie, polyamorie, LAT-relatie, friends met of zonder benefits, MIJN kind, MIJN liefde voor jou, JOUW liefde voor mij, “als je van me houdt dan hoor je X of juist Y te doen”…
We proberen iets (pure liefde) in een vorm te gieten, terwijl het geen vorm heeft. Liefde is. We zijn het.
Als je daar een glimp van opvangt, dan ontstaat de ruimte om in alle vrijheid de liefde te vieren die we zijn, zonder dat het concept ‘relatie’ en alle daaraan geplakte verwachtingen daarbij een rol spelen. Wat er dan overblijft, is het in alle vrijheid uitdrukken, delen en vieren van het geluk dat je al bent. En dat mag je voor het gemak in het spraakgebruik natuurlijk best een relatie noemen; of friends with benefits. Maar wat mij betreft dan wel graag in de wetenschap dat je een label plakt op de ontastbare, vormloze “expression of our shared being”*.
* uitspraak van Rupert Spira
