Laatst zag ik een cursus voor ouders voorbijkomen. Een training waarin hen geleerd zou worden om in de opvoeding en begeleiding van hun kinderen op hun woorden te letten. Zich bewust te worden van de impact van wat ze zeiden. Prachtig mooi natuurlijk. Bewust ouderschap. Elke stap in die richting mag toegejuicht en aangemoedigd worden.

Voor zowel ouders als kinderen is er echter de mogelijkheid om nog een stap verder te gaan. Dieper, als je het zo wilt zien. Want de hele tijd opletten op wat je zegt is erg vermoeiend. En bovendien hebben onze kinderen in hun leven niet alleen met hun ouders te maken, maar met veel meer mensen. Op school, bij de bakker, op het station, de sportvereniging en ga zo maar door. Met mensen die zich wellicht niet steeds bewust zijn van de woorden die ze gebruiken.

Mijn voorstel is dat we onze kinderen (en onszelf) laten zien dat ieder mens hetzelfde werkt. Dat ieder mens kan denken en daarmee een heel echt lijkende wereld tevoorschijn tovert. En soms is dat tijdelijk een boze wereld en worden er boze woorden geuit. Die hoef je niet persoonlijk te nemen. Sterker nog, je kunt die woorden niet eens voelen, je voelt alleen je eigen gedachtewereld.

En als je als kind hebt geleerd dát te herkennen als het mechanisme achter de menselijke ervaring, leveren boze woorden van een ander niet automatisch gekwetstheid op. Eerder compassie en verbinding. Tenzij het kind zelf even in een boze gedachten- en gevoelsstorm zit, natuurlijk. Maar die herkent het dan ook (als tijdelijk en voorbijgaand). Vleiende woorden, aan de andere kant, leveren niet langer automatisch blijdschap en dankbaarheid op. Stel je de autonomie van een kind met deze inzichten eens voor! Het heeft hiermee een leidraad voor het leven in alle omstandigheden en omgevingen.

Voor kinderen hebben we daartoe het boek ‘Binnenstebuiten Bente‘ geschreven, waarin eenvoudig en verhalend wordt uitgelegd wie je werkelijk bent en hoe het zit met die gedachten en gevoelens.