Ze heeft een probleem in de relatie met haar partner. ‘Ik voel geen liefde meer, er lijkt alleen nog maar ergernis te zijn’. We praten over waar je gevoelens vandaan komen en concluderen dat je iemand nooit werkelijk kunt kennen. Wat je ervaart zijn uitsluitend je gedachten over de ander; liefde zit daarachter. Ik vertel een verhaal van lang geleden, over mijn vader die voor mij veranderde omdat er iets in mij transformeerde.
Zij praat ook over haar vader, vol liefde. Hij is overleden maar ze voelt hem nog ‘in de buurt’ en het lijkt of ze nu een betere band hebben dan ooit. Onvoorwaardelijker. Ik knik en zeg: “het is zoveel makkelijker met dode mensen, hè. Zij lopen je niet steeds voor de voeten, stellen je niet teleur, hebben geen weerwoord, doen geen dingen die jij niet wilt. Ze zijn er alleen op de momenten dat jij ruimte voor ze maakt in je gedachten en je hart”.
We moeten er allebei om lachen. Dan is er de realisatie dat het mooie van een ‘levende’ relatie is dat je in ieder moment dat je samen bent de gelegenheid krijgt om te zien dat jijzelf 100% verantwoordelijk bent voor wat je voelt. Middenin je teleurstelling, tijdens het weerwoord, terwijl er dingen gedaan worden die jij niet wilt. En dit gezien hebbend merkt ze in alle helderheid vanzelf wel of ze naar hem toe- of bij hem vandaan beweegt.