Je moet eerst van jezelf houden, lees ik ergens. Want dan kun je pas van anderen houden. Een concept waar ik ook heel lang in geloofd heb. Nu zag ik iets heel anders. Namelijk dat er een voorwaarde werd gesteld aan iets (liefde) wat van zichzelf onvoorwaardelijk is. Iets wat je ware natuur is; waar je een uitdrukking van bent. Het vertelde mij dat deze uitspraak dus helemaal niet over liefde ging.

Liefde IS. Het heeft geen ‘eerst moet je….’ of ‘het is pas echt als…’ Het kan niet gemeten worden, dus er bestaat niet zoiets als ‘mijn grote liefde’. Je kunt het niet geven of ontvangen; het is geen handelswaar. We hebben het niet over liefde als het iets is wat je ‘moet verdienen’. Net zomin als het gaat om liefde wanneer het iets is wat ontstaat, groeit of juist vervaagd is.

Liefde IS. Of je nu gelooft in wat je denkt dat deze term inhoudt, of verwerpt wat je denkt dat het woord betekent. Je kunt het niet ergens aan toevoegen of het iemand onthouden. Je hoeft er niets van te maken. Er is geen orde van grootte of diepte; er bestaan geen verschillende varianten van. Je kunt het niet kwijtraken en je hoeft er derhalve ook niet naar te zoeken.

Liefde is.