“Ik houd van de échte jij”, zei hij tegen haar, “die geen rol speelt.”
“Maar die échte jij, die zie ik bijna nooit”, vervolgde hij en leidde daarmee het einde van hun relatie in.
Hij wilde graag dat zij haar échte ik zou ontdekken en zij heeft nog maanden haar best gedaan om geen ‘rol’ te spelen en zichzelf te vinden. Maar dat was schier onmogelijk, hoezeer zelfhulpboeken haar ook graag anders wilden laten geloven.
Want wat hij ‘haarzelf’ vond waren momentopnamen die hij had vastgelegd in zijn geheugen als de vrouw waar hij van hield. Dat ‘haarzelf’ waren als het ware polaroidfoto’s die ooit genomen waren en waar zij nu steeds op moest lijken. Op de polaroidfoto’s staat zij met de gedachten die zij toen had en het gedrag dat dat opleverde – terwijl hij dat beeld vastlegde in de gemoedstoestand die hij toen had, met zijn toenmalige gedachten en daarbij behorende gevoelens.
Sinds dat opnamemoment waren bij hen allebei al honderdduizenden andere gedachten voorbij gekomen. Die elk zo hun eigen gevoel en daarmee ander gedrag hadden opgeroepen. Waardoor zij met elke nieuwe gedachte aan haar of aan zijn kant, als een andere vrouw aan hem verscheen. Het klopte dus, dat hij steeds een andere vrouw meende waar te nemen.
Eigenlijk was het enorm opmerkzaam van hem, dat hij door had dat zij er niet de hele tijd uitzag als op die polaroid foto in zijn hoofd. Want de meesten van ons nemen alleen waar wat we menen te zien. En zeker in relaties (of dat nu liefdesrelaties, werkrelaties of familierelaties zijn) zijn we nogal geneigd niet degene te zien die NU voor ons staat, maar de polaroid foto van zolder te halen en daarmee het huidige moment te filteren. Waardoor we waarnemen dat die collega wéér het irritante hoogste woord voert tijdens de vergadering (en de momenten dat ze stil is ongemerkt wegfilteren), ons al schrap zetten als we bij schoonmama de drempel overstappen in de wetenschap dat “zij nu eenmaal zo is” of van mening zijn dat onze partner “altijd” humeurig uit haar werk komt (omdat we de blije thuiskomsten op de één of andere manier niet registreren).
“De echte ik” bestaat alleen bij de gratie van het denken van de persoon in kwestie én het denken van de waarnemer in dat moment. Het is dus per definitie veranderlijk.
Gosh, da’s makkelijk. Kunnen we stoppen met te zoeken naar onze “echte ik” ;-).
PS: ben je benieuwd hoe dit type inzicht ervoor zorgt dat je relatie verbetert? Schrijf je dan in voor één van onze Shiftdagen. Klik hier voor meer informatie.
