Toen ik klein was – en later toen mijn kinderen klein waren – was er een leuk spelletje tegen verveling. In mijn beleving werd dit spel alleen in de auto gespeeld. Je kent het waarschijnlijk. “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is……” – en dan volgde er een kleur. De andere deelnemers aan het spel moesten vervolgens raden wat er gezien was dat die specifieke kleur had.
De verschillende antwoorden die gegeven werden op de opmerking “Ik zie, ik zie” hadden altijd een soort vraagteken achter zich. Omdat het raden was, dit spel. Je wist eigenlijk zelden waar de ‘kijker’ op doelde en in de meeste gevallen had je als ‘rader’ een flink aantal pogingen van héél goed om je heen kijken nodig, voordat je geraden had wat de ‘kijker’ gezien had.
Ik heb het idee dat we, lang en breed volwassen, ongewild en ongemerkt eenzelfde soort spelletje spelen. Alleen niet met kijken maar met luisteren. “Ik hoor, ik hoor wat jij niet zegt”. Dat spel gaat zo:
Je hebt iemand tegenover je die een verhaal vertelt. Een kleurrijke vertelling misschien. Of een drama. Een waargebeurd ooggetuigenverslag of een spannend toekomstscenario. En jij luistert naar de woorden.
Maar hoor je wel wat er écht gezegd wordt? Je gehoor kan subliem zijn, je concentratie op de woorden ijzersterk en je betrokkenheid bij de verteller heel diep… exact horen wat er overgebracht wordt, kan eigenlijk niet doordat we altijd luisteren via het filter van het denken.
Wat er ook bij je binnenkomt aan woorden of geluid, aan jouw kant zullen Denken & Bewustzijn (twee van de 3 principes waar wij zo graag over praten) de binnenkomende informatie betekenis geven en sensaties bij je oproepen. Ze fungeren als het ware als een filter dat de woorden waar je naar luistert omvormt naar sensaties en gedachten die vervolgens jouw ervaring vormen. Sensaties en gedachten die aan jouw kant tot een realiteit leiden waarvan we eigenlijk niet kunnen vaststellen of die op enige manier overeenkomt met wat er gezegd werd.
We horen een ander praten vanachter zijn of haar ervaringsfilter en beluisteren het vanachter ons eigen ervaringsfilter. Twee filters. Twee realiteiten. Jij jouw bubbel en de verteller de zijne of hare. Hoe groot is de kans dan eigenlijk dat je écht hoort wat er gecommuniceerd wil worden?
Heerlijk artikel. En wat een “onbegonnen werk” eigenlijk om te werken als communicatietrainer 🤭😅
Gave titel! En zo waar.
Thanks Astrid 😉
Na het lezen van deze tekst werd het stil om me heen. Er werd stilte ervaren maar in die stilte kwam ook weer een gedachte op; zou stilte door een ander ook zo gehoord worden? Ik mijmerde verder en dacht; als ik naar een leeg filmboek kijk, zou de ander dan hetzelfde zien als ik?
Misschien is het ook maar een idee, dat er een ander is….
“Ik” ga maar eens aan “mijn” werk beginnen.
Ha Arno, mooi… ik zeg niks meer 😉
Mooi Arno