In mijn leven vond er zo’n 4 jaar geleden een Grote Ommekeer plaats. Het doet er voor dit stukje even niet toe wat dat precies was, maar wel wat er in mijn hoofd gebeurde toen ik trachtte te voorspellen hoe ‘men’ zou reageren als ik Het zou vertellen.

Ik was er heel lang heel druk mee: alvast proberen in te vullen hoe mijn beste vriendinnen zouden reageren. Wat ze gingen zeggen en vragen. Ik had een heel scenario over hoe ik het mijn ouders zou vertellen. Dat invullen en scenario zagen er werkelijk uit als een dik indrukwekkend filmscript. Als je zoiets nog nooit gezien hebt, moet je er dit bij voorstellen: een enorm  pak papier met heel veel tekst met wie wat wanneer zegt. Er staan wat gezichtsuitdrukkingen en emoties bij gesuggereerd. De achtergrondmuziek die soms dreigend is of juist gezellig klinkt. Het regent of juist niet. En andere nuttige special effects die erbij horen.

Heb je nu een beeld van hoe druk ik het in mijn hoofd hiermee had? Een compleet script uitgeschreven, maanden aan gewerkt, bloed zweet en tranen en dan… bleek er in de praktijk geen zak van te kloppen. De ene vriendin reageerde amper. De andere vriendin verklapte dat ook wel zo te willen. Mijn moeder zei eenvoudigweg dat ze er niets van wilde weten en er nooit meer wat over wilde horen. En mijn vader… die durfde ik het tot vorige maand niet te vertellen.

Ik heb het ruim 4 jaar in mijn hoofd laten rondgaan. Het was niet slechts een filmscript, nee, het waren 3 verschillende zeer realistische films. Die soms tegelijkertijd draaiden in mijn eigen hoofdbioscoop. In de ene film hing een ruige Siciliaanse sfeer waarin mijn vader mij minimaal een kwartaal zou doodzwijgen als Hij Het Gehoord had. In zaal 2 zag en hoorde ik alleen maar zijn geschreeuw, geraas en getier. Film 3 had een hoog romantisch gehalte en kon in mijn ogen écht nooit waarheid worden; hij zou mij aanhoren en iets heel begripvols zeggen… Enfin, je leest hoeveel tijd, energie en gevoelens en gedachten ik hierbij had in die 4 jaar tijd.

Het werd december en iets in mij zei; schrijf die brief, vertel het hem. (Want nee, ik durfde het hem niet face to face te zeggen en ook niet te bellen; daar had ik weer andere films voor ;-)). Hij belde me een dag later en een heel klein stukje van Film 3 ging draaien: hij reageerde rustig en begripvol. En vertelde vervolgens 20 minuten lang over zijn seksleven van vroeger…

Het is maar goed dat ik dát niet hebben kunnen voorspellen, dat had niet zomaar in elke bioscoop mogen draaien 😉