Hij
“Ik hoef haar niet te veranderen en zij wil mij ook niet veranderen, we bewonderen elkaar om wie we zijn”, zei hij toen ze elkaar 4 maanden kenden. En dat was waar want die eerste maanden zag hij dat ze liefde, enthousiasme en levenslust was. In die eerste periode dacht hij niet aan verleden en toekomst en zag hij voorbij zijn concepten en voorbij die van haar. Konden ze elkaar ontmoeten in een blanco ruimte zonder eisen aan zichzelf of de ander. Op enig moment werd het blanco ontmoeten vertroebeld door onzekere gedachten uit het verleden. Over moeders die hun kinderen zichzelf niet laten zijn. Over partners die op enig moment niet zo lief blijken als je dacht en veeleisend worden. Twijfel of een monogame, langdurige relatie wel haalbaar is voor hem met zijn trackrecord en zij dat van haar. Over vrijheid en een mogelijk gebrek daaraan. Jezelf zijn of juist niet. Het waren slechts gedachten maar voelden zo echt, dat het leek alsof zij er de oorzaak of aanleiding van was. Op enig moment werd wat zij zei of deed persoonlijk – voelde het voor hem alsof haar gedrag iets over hem zei. Alsof hij anders moest zijn, iets anders moest doen, tekort schoot of tekort werd gedaan. Ook dit waren gedachten over haar en zichzelf maar opnieuw voelde het echt – en alsof zij was veranderd. Waardoor het moeilijker voor hem werd om haar te blijven bewonderen. Op enig moment kon hij haar niet meer in die blanco ruimte ontmoeten en zag hij haar nog slechts door de gekleurde bril van zijn gedachten. Wilde hij dat ze anders was. Zich meer gedroeg zodat hij er geen last van had. Zonder dat hij zag dat hij niet tegen haar, maar tegen zijn eigen gedachten aan keek. Hij zag zijn angsten en onzekerheden gespiegeld in haar gedrag en wilde die gevoelens niet – dus was de logische conclusie dat hij niet meer bij haar wilde zijn.Zij
“Ik wist niet dat een relatie zo makkelijk kon zijn! Dit is wat ik al die tijd al hoopte dat zou bestaan.”, zei zij toen ze 4 maanden samen waren. En dat was waar want die eerste maanden ervaarde zij alleen maar liefde, enthousiasme en levenslust. In die eerste periode had ze geen gedachten over hem of over zichzelf, zag ze voorbij zijn concepten en die van haarzelf. Konden ze elkaar ontmoeten in een blanco ruimte zonder eisen aan zichzelf of de ander. Op enig moment werd het blanco ontmoeten vertroebeld door onzekere gedachten uit het verleden. Over of ze wel goed genoeg voor hem was. Over of hij, net als vorige partners, dingen voor haar achterhield. Twijfel of een monogame, langdurige relatie wel haalbaar is voor haar met haar trackrecord en hij dat van hem. Over commitment en een mogelijk gebrek daaraan. Verbonden zijn of juist niet. Het waren slechts gedachten maar voelden zo echt, dat het leek alsof zijn gedrag er de oorzaak of aanleiding van was. Op enig moment werd wat hij zei of deed persoonlijk – voelde het voor haar alsof zijn gedrag iets over haar zei. Alsof zij anders moest zijn, iets anders moest doen, tekort schoot of tekort werd gedaan. Ook dit waren gedachten over hem en zichzelf maar opnieuw voelde het echt – en alsof hij zich terugtrok. Waardoor het moeilijker voor haar werd om hun relatie als makkelijk te beschouwen. Op enig moment kon zij hem niet meer in die blanco ruimte ontmoeten en zag zij hem vooral door de gekleurde bril van haar gedachten. Wilde zij dat hij er meer was. Haar meer bevestigde zodat zij zich minder onzeker zou voelen. Zonder dat ze zag dat ze niet tegen hem, maar tegen haar eigen gedachten aan keek. Zij zag haar angsten en onzekerheden gespiegeld in zijn gedrag en wilde die gevoelens niet – dus was de logische conclusie dat zij bij hem weg moest.Dit zou het treurige relaas kunnen zijn van weer een relatie tussen twee goedbedoelende, liefhebbende mensen die op de klippen loopt. Twee mensen die een ‘relatieprobleem’ ervaren maar in werkelijkheid een ‘denkprobleem’ hebben. Of nog accurater gezegd: die leven met het misverstand dat hun gedachten over elkaar en zichzelf waar zijn. Twee mensen die hun eigen onzekere gedachten gespiegeld zien in het gedrag van de ander en wat ze zien als waarheid aannemen en geen andere keuze lijken te hebben dan vluchten.
Het kan ook het relaas zijn van twee mensen die langzaamaan doorkrijgen hoe het echt zit. Die hun conclusie herkennen als een gedachte. Een gedachte die geen waarheid is, maar slechts de laatste wagon aan een lange gedachtentrein vol onzekere gedachten. Een gedachte die een schurend, wringend en onplezierig gevoel geeft omdat ie te ver verwijderd is van wie zij beiden werkelijk zijn: pure liefde. Altijd al verbonden door de eenheid waaruit zij beiden voortkomen. Schijnbaar separaat door persoonlijke gedachten en bewustzijn.
Herkennen en erkennen zij hun eigen en elkaars onzekere gedachten en durven ze de daarmee gecreëerde illusie te doorzien in de wetenschap dat gedachten nu eenmaal nooit waar zijn – dan zijn ze weer vrij om elkaar weer blanco te ontmoeten. En blanco… dat is waar liefde altijd aanwezig is!
PS: Raakt dit artikel aan iets waar je graag meer over wilt weten? Schrijf je dan in voor één van van onze Shiftdagen. Klik hier voor meer informatie en inschrijven.
