Als je gescheiden ouders hebt, heb je dikke pech. En niet alleen omdat het gewoon leuker is als je ouders nog bij elkaar zijn voor de algehele huisje, boompje, beestje vibe.
Scheiden blijkt namelijk erfelijk te zijn: als je ouders gescheiden zijn, wordt jouw kans op een scheiding gratis en voor niks groter. Dat komt onder andere naar voren uit onderzoek van Mustonen, Huurre, Kiviruusu en Haukkala (2011). Ook Amato (2010) vond dat opgroeien in een huishouden met gescheiden ouders een risicofactor is voor scheiden op latere leeftijd. Daarnaast blijkt het zo te zijn dat je als onderdeel van een eeneiige tweeling vijf keer zoveel kans hebt om te scheiden als je tweelingbroer of tweelingzus gescheiden is (Miller, 2015).
Dit is overigens niet de enige risicofactor die bestaat voor scheiden, er zijn er nog véél meer. Miller (2015) noemt in zijn boek een heel scala aan factoren die je kans op een gelukkig huwelijk doen kelderen. Hieronder vallen bijvoorbeeld wetgeving, als vrouw een baan hebben, op jonge leeftijd trouwen, religie en samenwonen voor het trouwen.
Mijn toekomst ziet er wat dat betreft dus nogal troosteloos uit, aangezien ik vrij veel van die factoren kan afvinken. Mijn ouders zijn gescheiden (mijn vader zelfs twee keer), scheiden is niet meer zo lastig als het ooit was, ik werk – en ben van plan dat te blijven doen – en ik woon samen met mijn vriend zonder dat we getrouwd zijn. Het lijkt er echt op alsof ik geen kans ga krijgen op dit gebied.
Tenminste, als ik zou geloven dat scheiden zonder meer erfelijk is. Als ik hier zelf van overtuigd zou zijn. Dan zou ik namelijk inderdaad geen kans meer hebben op een gelukkig huwelijk. Niet met al het wetenschappelijke bewijs dat er te vinden is om mijn scheidingsgevoeligheid te onderbouwen.
Maar persoonlijk vraag ik me af of je een gevoeligheid om te scheiden erft, of dat je bepaalde gedachtenpatronen overneemt. Echt eenduidig is de literatuur hier niet over, maar uit onderzoek van Johnson (2011) is wel naar voren gekomen dat de overtuigingen die mensen hebben over romantische relaties een positieve of negatieve invloed kunnen hebben op het vermogen om een succesvol huwelijk te beginnen en te onderhouden.
Een andere overtuiging, een andere gedachte, zou dan kunnen zorgen voor een andere uitkomst. En gedachten heb je ook maar zelf bedacht. Die zeggen niks als je er gewoon niet naar handelt. Gelukkig… Heb ik misschien toch nog een kans. 😉
Referenties
Amato, P. R. (2010). Research on divorce: Continuing trends and new developments. Journal of marriage and family, 72, 650-666.
Johnson, V. I. (2011). Adult Children of Divorce and Relationship Education: Implications for Counselors and Counselor Educators. The Family Journal, 19, 22-29.
Miller, R. S. (2015). Intimate relationships (7e editie). New York, NY: McGraw-Hill Education.
Mustonen, U., Huurre, T., Kiviruusu, O., Haukkala, A., & Aro, H. (2011). Long-term impact of parental divorce on intimate relationship quality in adulthood and the mediating role of psychosocial resources. Journal of Family Psychology, 25, 615-619.
