Is het je wel eens opgevallen hoe velen van ons getraind zijn om iets te willen doen of betekenen voor onze gesprekspartner in ‘lastige’ conversaties? En met ‘lastige’ conversaties bedoel ik een gesprek met iemand die bijvoorbeeld heel gestrest is, of verdriet heeft, zich boos maakt of somberheid tentoonspreidt. Alleen luisteren lijkt dan niet nuttig genoeg. We willen graag de emotie verzachten, ons medemens ondersteunen door hem/haar ‘gelijk’ te geven of een oplossing bieden. Fixen.
Misschien werd er vroeger ook zo met ons gecommuniceerd. Ouders schrokken van emoties. Of vonden dat we niet moesten zeuren. Of leidden ons af met een belofte. Of dachten dat ze het beter wisten. Zou kunnen. Maar dat hoeft geen excuus te zijn om het nu compleet anders te doen. En begrip van de werking van de menselijke ervaring kan ons daarbij helpen. Met de realisatie dat elke ervaring een Denkcreatie is, een tijdelijke realiteit in de oneindigheid, kunnen we simpelweg luisteren. Er Zijn. De ruimte bieden voor alles wat er beleefd wordt, alles wat er gezegd wordt.
Laten we het delen of verwoorden van een ervaring (verdriet, angst, stress, een verhaal) zien als een vuurtje. Je zou dan kunnen zeggen dat we door eigen inzicht de neiging kunnen verliezen om dat vuur aan te wakkeren (olie op het vuur te gooien!). En ook kan de gewoonte om een verhaal snel af te kappen, je medemens te fiksen of de gevoelens te verzachten, verloren gaan (geen zand erover!).
Wat overblijft is iets wat ik vandaag eens ’transparantie’ noem. De ruimte waarin we rustig in de vlammen staren en het vuur helemaal mag opbranden tot alle brandstof (gedachten!) ‘op’ zijn. Zo hoeft een verhaal ook geen lopend vuurtje te worden, bedenk ik nu 🙂 . Al kan het wel nog eens oplaaien. Geeft niks.
En lees hier geen instructie in hè?! (ik moet ALTIJD zo luisteren en mag dus NOOIT iemand afkappen, ook niet de vriendin die al drie miljardvijfhonderdzesendertigmiljoen keer dezelfde nare herinnering heeft opgehaald en ik moet de medewerker die klagen tot kunst heeft verheven daar ook elke dag vier uur de ruimte voor geven 🙂 ). Nee. Dan wordt het krampachtig converseren.
Ik beschrijf hier gewoon iets wat je wellicht ook wel eens hebt: de neiging om olie of zand op het conversatievuur te gooien. En het alternatief: de mogelijkheid om verhalen en gevoelens simpelweg te (h)erkennen voor wat ze zijn. En dat gaat vanzelf en steeds makkelijker met inzicht in de werking van de tijdelijke menselijke ervaring en een gevoel voor de permanente heelheid daarachter. Het wordt vanzelfsprekend zodra je weet dat er nooit iets werkelijk aan de hand is en zowel jij als de ander niet beschadigd kunnen zijn door welke ervaring dan ook en alles al in zich hebben wat ‘nodig’ is om oké te Zijn.
Afbeelding van Chris Aram via Pixabay
