“Dat zeg je toch niet!” “Dat kan ik tegen jou wel zeggen, maar niet tegen mensen die ‘niet 3P’ zijn (?).” “Je moet voorzichtig zijn met wat je zegt.” “Ik durf het hem niet te zeggen.” “Wat moet ik in hemelsnaam tegen haar zeggen?”

Zomaar wat voorbeeldjes uit de praktijk van opgevangen gesprekken en vragen die we krijgen van mensen die met ons in gesprek zijn. Wellicht herken je er eentje van. Zeg je zoiets zelf wel eens, of leeft er bij jou een dergelijke vraag. Bijvoorbeeld omdat je, in de richting van de drie principes kijkend, een compleet andere visie heb gekregen op problemen, gebeurtenissen, labels en concepten. Is in alle liefde en helderheid veel gevoel voor drama opgelost. Zie je ‘de dingen’ eenvoudig voor wat ze zijn. Of je bent je behoefte aan het verklaren, veilig stellen en verdedigen van je ‘ikje’ aan het verliezen. Ook een mogelijk bijverschijnsel van inzicht in je ware natuur.

En dan toch lijkt er dan (in eerste instantie?) de angst te zijn om die helderheid en eenvoud in je communicatie met je medemens te gebruiken. Je ziet dat er (onschuldig, maar onnodig) drama wordt gecreëerd waar je geen interesse meer in hebt, maar je durft niet je schouders op te halen. Je wil eenvoudigweg ‘nee’ zeggen tegen een verzoek, maar draait er lafjes omheen, hangt een heel verhaal aan je weigering op, of verdedigt onmiddellijk je beslissing. Je wilt gewoon ergens naartoe of ergens van weg maar bent bang om een ander te kwetsen en blijft dus maar zitten waar je zit. Je hebt echt geen zin (meer) om over een bepaald concept te praten, maar durft dat niet te communiceren.

We denken in eerste instantie vaak dat dit uit liefde zo wordt gedaan, al deze voorzichtigheid en omzichtigheid. Uit compassie, beleefdheid, of omdat ‘wij nu eenmaal niet zo direct zijn’. Ik zie eerder angst, ook als ik voor mezelf terugkijk. Jezelf indekken. Onbewuste manipulatie en oneerlijkheid. Ik zeg het maar gewoon. En dat geeft niets hoor, maar het lijkt mij persoonlijk wel handig om helder te zien wat je doet. Met het doel iets in stand te houden wat uiteindelijk niet bestaat. Een ‘veilig’ en ‘geliefd’ ikje. Of het pijnlijke verhaal van de gesprekspartner.