Het idee van ‘separate realities’ is een heel bekende binnen de wereld van de 3 principes. Het vertelt ons dat ieder in zijn eigen ‘bubbel’ van (ik-) gedachten leeft, meestal zonder zich dat te realiseren. We kijken tegen een bubbel van Denken aan en nemen die aan als de wereld en de waarheid. Of tenminste als ONZE waarheid. En daar reageren we dan op en daar baseren we onze ‘beslissingen’ op. We interacteren echter niet met de wereld, maar met een door het Denken gecreëerde realiteit. Nooit iets anders. Al lijkt die realiteit onafhankelijk van ons te bestaan.

Ooit hadden we op een Shiftdag een echtpaar op de bank dat thuis drie kinderen had zitten. Op enig moment werd er verbaasd geconstateerd en uitgeroepen dat zij dus dagelijks met vijf realiteiten te maken hadden! Geen wonder dat het soms lastig leek! Met dit inzicht konden zij echter begripvoller naar elkaar en de kinderen toe zijn. Nieuwsgieriger en minder reactief.

Zo wordt het voor iedereen die hier een beetje van gaat zien veel makkelijker om ‘met andere mensen om te gaan’. Niet omdat je precies weet wat de ander ziet en ervaart, maar omdat je begrijpt dat alles wat gezien en ervaren wordt het Denken is. Dat kan betekenen dat je, in plaats van je medemens en zijn denkbeelden af te wijzen of juist achterna te lopen, gewoon ziet wat er speelt en daarmee ook waarom de ander zich gedraagt zoals hij of zij doet. Een soms pijnlijk lijkend, maar uiteindelijk zeer bevrijdend stapje verder zou je je kunnen realiseren dat jij die ander ook in je eigen bubbel beleeft. Dat er in essentie helemaal geen ander is, buiten het Denken!

Laatst mijmerde iemand dat het wel een beetje eenzaam leek, iedereen in zijn eigen denkbubbeltje en niemand die elkaar echt ziet of hoort. Ik was blij dat zij dit meldde, want zo konden we hier samen eens rustig naar kijken. En ontstond er het beeld dat die bubbels weliswaar uit schijnbaar ondoordringbaar denken bestaan, maar dat elk inzicht in de werking van dit mechanisme (de 3 principes!) voor scheurtjes in die bubbels zorgt. Scheurtjes waardoor het licht naar binnen schijnt. Scheurtjes die als vanzelf groter worden en hele gaten slaan. Soms barst er zo’n complete bubbel in één keer uit elkaar en wordt het ongelooflijk licht. Je zou dat een eenheids- of verlichtingservaring kunnen noemen, maar maak daar alsjeblieft geen streefpunt of iets bijzonders van. Je ware natuur onthult zich simpelweg even. En ook al vormt de bubbel zich daarna weer snel genoeg met een volgende gedachte, de barsten blijven. Er blijft licht door naar binnen komen. De bubbel is broos geworden waar deze eerder ondoordringbaar leek. We twijfelen aan het bestaan van de wanden en richten ons op de lichtstraaltjes.

Mét het besef dat we buiten die bubbel Éen zijn met Alles. Daar is pure Liefde en is eenzaamheid een onbegrijpelijk, want opgelost concept. Slechts de illusoire Denkbubbel zorgde immers voor een al even verzonnen afscheiding. Het deed mij denken aan enkele dichtregels van Rumi:

Out beyond ideas of wrongdoing and rightdoing there is a field. I’ll meet you there.

Kunnen we daar een eenvoudige Slagersdochtersversie van maken? Komt ‘ie: Buiten de bubbel van het bedachte, barst ’t van Liefde en Begrip. Zie je daar!

Image by Myriam Zilles from Pixabay