Laatst sprak ik een vriendin. We praatten even over een inmiddels overleden familielid van haar dat wij beiden kenden, maar uiteraard vanuit een andere invalshoek. De vriendin kende het familielid vanuit haar beleving, ik vanuit mijn oogpunt. Logisch. Ze vertelde ook nog over een kennis die, door te luisteren naar een verhaal, een mening had gevormd over hetzelfde familielid (die de kennis nooit ontmoet had). Zo waren er drie verhalen over één persoon. En eigenlijk, als we goed kijken, waren er alleen maar drie verhalen. En het idee dat deze over hetzelfde mens gingen.
Ineens zag ik zag voor me dat er geen zevenenhalf miljard mensen op de aarde rondlopen, al lijkt dat nog zo waar te zijn, maar dat er een waanzinnig, wereldwijd, levend en groeiend web van triljoenen verhalen is. Een matrix met verhalen over wie of wat we denken dat deze mensen zijn en waren; doen of gedaan hebben. Over en weer. Per mens zijn er ontelbare verhalen. Intern en extern. Ieder mens heeft over andere mensen verschillende en vaak veranderende verhalen. Er zijn ook talloze verhalen over mensen die eerder geleefd hebben en verhalen over mensen die nog tot leven moeten komen (een toekomstige generatie!).
En natuurlijk zou je kunnen constateren dat al die verhalen OVER mensen gaan, maar volgens mij, en correct me if I’m wrong, ZIJN er alleen verhalen. Bestaan we eruit. Of we nu praten over een aardepakje of over de rol, het karakter, het leven of de daden van de ‘individuele mens’; het blijft een verhaal.
Dat kun je heel makkelijk checken op een begrafenis. Van de doden niets dan goeds, zeggen we wel, maar iedereen die afscheid komt nemen heeft een eigen verhaal over wie de overledene was. Goed of minder gunstig. En ook; verhalen over elkaar. En over de onderlinge relaties. En over het gedeelde verleden. En over hoe het nu verder moet. En iedereen denkt dat zijn of haar verhaal het echte, ware verhaal is!
We leven in, als, met en door verhalen. De docent, je kind, een partner, die ene politicus, een historisch figuur en WIE DAN OOK. En de kosmische grap is dat we meestal denken dat we ECHT over onszelf, ‘de ander’, de relatie of een gebeurtenis praten. Daar héél serieus in zijn ook. Gelijk willen hebben of juist het verhaal willen veranderen. Andermans verhaal onderuit willen halen door het tegendeel bewijzen. We blijven bij het verhaal over ‘die misdadiger’ of ‘mijn grootste liefde’. Of werken jarenlang aan een verhaal over onszelf (ik ben onzeker, niet goed genoeg, te dik) om er een beter verhaal van te maken (ik heb zelfvertrouwen! Ik mag er zijn! Ik ben goed zoals ik ben!).
Terwijl één staploos stapje voorbij het (overigens óók prachtige!) wereldwijde web van verhalen Liefde met een hoofdletter L ligt. We zouden kunnen zeggen, als metafoor, dat Liefde de volkomen neutrale achtergrond is waar de verhalen op verschijnen. Worden geschreven, gelezen, geloofd en gedeeld. Schijnbaar al duizenden jaren lang. Terwijl die eindeloos ruime achtergrond, de Liefde, zó dichtbij is en zó’n ongelooflijk wonder is dat we ’t vaak missen. Want we zijn druk als en met het verhaal. Waar we steeds op voortborduren en ons in verliezen, in plaats van Liefde (het frisse ongewisse!) als uitgangspunt te hebben. En dat is niet fout, maar wel fijn om je te realiseren.
Afbeelding van Pete Linforth via Pixabay
