Soms zit er een groot verschil tussen wat er aan de ene kant gezegd en bedoeld wordt en wat er aan de andere kant gehoord en begrepen wordt. Luisteren is een kunst. Een oefening in het loslaten van wat je zelf gelooft en dus ziet. Al is het maar voor even; de duur van een gesprek. Luisteren houdt in dat je even je eigen belangen en verlangens vergeet wanneer de ander spreekt. Het betekent ook dat je geen antwoord aan het voorbereiden bent terwijl de ander praat, maar stil bent van binnen.
Vooral in (dreigende) conflictsituaties of andere ongemakkelijke gesprekken hebben we de neiging om te reageren op onze gesprekspartner vanuit onze eigen gedachten. We zetten een bril op van voorkeuren en horen dan wat we niet willen. Er volgt verzet. We zetten een bril op van concepten en horen dan wat buiten onze kaders valt. Er volgt een oordeel. We zetten een bril op van angst en horen dan waar we bang voor zijn. Er volgt een angstige reactie. (Ook boosheid is angst!)
Het kan voorkomen dat het lijkt of beiden iets willen wat lijnrecht tegenover elkaar staat. Toch kun je altijd, écht luisterend naar elkaar met de wens om tot de kern van de zaak te komen, ontdekken dat er geen werkelijk conflict is. In mijn ervaring wil ieder mens op deze planeet (en als jij de uitzondering bent, laat het me dan vooral weten) liefde. Alleen hebben we allemaal een andere visie ontwikkeld op wat dat is en vooral; hoe het eruit moet zien. Welke vorm het moet aannemen in de buitenwereld.
Liefde is jouw essentie. Van daaruit pratend ben je altijd verbonden met je (gespreks)partner en vind je samen ongetwijfeld de weg in (of eigenlijk; uit) het conflict of ongemak. En daarmee is het ook het meest praktische ‘wapen’ ter wereld!
