Eigenlijk zijn we op een bepaalde manier allemaal brokkenpiloten. Ik bedoel hiermee niet dat we onhandig zijn en steeds dingen uit onze handen laten vallen, met de auto botsen of van ladders afdonderen. Al kan dat ook gebeuren. Ik heb het meer over de gewoonte om de wereld en alles en iedereen daarin als aparte dingen te zien. Als brokken in plaats van één geheel. En die brokken maken we door het geloof in gedachten.

Met het Denken wordt de illusie gecreëerd dat alles los van elkaar staat. Dat wijzelf een brokje mens zijn dat brokjes gedachten denkt en gevoelens voelt (een brok in de keel bijvoorbeeld :-)). Niet erg. Het is wat mij betreft ook een prachtig spektakel. En blijkbaar wil het gespeeld worden, want het is er.

Maar als het wringt en schuurt, als je naar de brokstukken van je leven kijkt of gewoon diep van binnen weet dat er meer te zien is en leven makkelijker mag, lees dan even verder.

Want wat we gewend zijn te doen is kijken naar die brokken zonder ons te realiseren dat de enige reden dat we überhaupt de brokken kunnen waarnemen, het Denken is. We zijn vergeten dat er in werkelijkheid geen onderscheid bestaat en alles één geheel is. We geloven dat we zelf stuk zijn, onze relatie stuk is, of de maatschappij, of de hele wereld. Dus nemen we de lijmspuit ter hand in de vorm van therapie of hard werken en proberen wat in stukken ligt weer te lijmen. In plaats van ons te herinneren dat de brokken illusoir zijn.

Zodra we de brokstukken kunnen herkennen als een illusie van het Denken; zodra je ziet dat er in werkelijkheid geen onderscheid is tussen jou en je ervaring van die brokstukken, kan het lijmen achterwege blijven. Is heelheid het uitgangspunt.