Met elkaar ‘omgaan’ of ‘relateren’ lijkt voor ons mensen soms best ingewikkeld. Het kan botsen en schuren tussen twee of meerdere personen met ieder hun eigen gedachten en geloofjes en gewoontes en persoonlijke realiteit. Het lijkt dan logisch om daar een oplossing of de juiste modus voor te zoeken.
Bijvoorbeeld in het maken van afspraken met elkaar (kan heel praktisch zijn). Of in bepaalde relatieconcepten (als we in taal communiceren is dat haast onvermijdelijk). In specifieke omgangsvormen (is een optie). In ‘proberen het niet persoonlijk te nemen’ (succes). In compassie hebben (niks mis mee!). In zien dat de ander ook ‘onderhevig is aan de werking van de 3 principes’ en dus in een persoonlijk gecreëerde realiteit leeft (altijd fijn om te beseffen). In eindeloos praten (best gezellig ook). In relatietherapie (waarom nie) . In alleen maar luisteren naar de ander (mooi toch?). In jezelf proberen te zien in de ander (goed kijken, is prachtig).
In een gesprek hierover dacht ik terug aan de stem van mijn Google Mapsmevrouw. “Bij de volgende splitsing; houd rechts aan,” zegt ze wel eens. Nuttig, als je van A naar B reist met de auto. Maar het idee van die splitsing; dáár wil ik het dus over hebben.
Want voorbij alle nuttige, psychologische verwijzingen die hierboven vermeld staan zie ik nog een ‘eerdere stap’ of een dieper besef: als je een ander waarneemt en gelooft dat het daadwerkelijk een ander IS, is er al een (illusoire!) splitsing gepasseerd. Oh. Oh? Ja: de essentie van Eenheid is ‘verlaten’ (niet echt hoor; dat kan helemaal niet) voor de illusie van tweeheid. Geeft niks. Gebeurt gewoon. Is het spel.
Maar in plaats van dáár, na de splitsing, aan de slag te gaan met allerlei methodes en trucs en instructies en inzichten, is het misschien handiger en sowieso eenvoudiger om ’terug te keren’ (de Google Mapsmevrouw: “Keer om, alstublieft.”).
Bij de volgende schijnbare wrijving tussen mij en jou op ons zogenaamde levenspad, besef ik misschien dat de splitsing is gepasseerd. En dan we hebben geen Google Mapsmevrouw nodig die zegt: ‘keer om, alsjeblieft’, want het gaat vanzelf een keer pijn doen, wat er na de splitsing komt. Omdat daar ideeën als ‘goed’ en ‘fout’ spelen, en concepten als ‘jij’ en ‘ik’ en ‘de relatie’. En dan is het gewoon niet handig om die route te vervolgen. Het is logischer om te realiseren wat er zich afspeelt. Zodra dat gezien wordt, lost het op. Of lost het idee van ‘jij en ik’ op.
Maar dat hóeft niet. Het is na het passeren van de splitsing toch ook heel gezellig om samen te spelen of te bakkeleien? Om dualiteit te ervaren? Zeker als je weet dat de splitsing niet werkelijk is, maar illusoir? Tralala, lekker rijden en verdwalen maar. En bij de volgende splitsing…..
Afbeelding van Deepanker Verma via Pixabay
