Er is een in mijn ogen fascinerende hype gaande dat we moeten weten ‘waar we het voor doen’. Meestal gaat dat dan over werk of ondernemen, waar ons wordt aangeraden een hoger levensdoel te bedenken dat ons stimuleert en enthousiasmeert. Je krijgt vragen voorgeschoteld als “Wat wil je dat er over je gezegd wordt op je uitvaart?”, “Hoe wil je herinnerd worden?” of “Wat wil je bijdragen c.q. nalaten?”
Ik vind dat een hoax. Een briljante manier om elkaar en jezelf te bedotten, onnodig op te jagen en – ironisch genoeg – jezelf weg te houden bij dat waar je het meeste naar verlangt. Het kan zoveel makkelijker én leuker. Experimenteer even met me mee…
Ga na wat je antwoord is op de vraag “Waar doe je het voor?”.
Bijvoorbeeld: “De wereld een beetje beter maken” of “Armoede de wereld uit helpen”.
En vraag jezelf dan: “Waarom wil ik dat?”
Ongeacht je antwoord daarop, stel je jezelf opnieuw de vraag: “Waarom wil ik dat?”
Als je die ‘waarom’ vraag vaak genoeg herhaalt, kom je onvermijdelijk uit op een antwoord dat lijkt op “Omdat ik me dan beter voel/goed voel”.
We kunnen er een filantropisch of sociaal wenselijk sausje overheen gooien maar uiteindelijk willen we allemaal maar één ding: een gevoel van okay zijn. Wat jij misschien met andere woorden zou aanduiden. Gelukkig zijn. Rust ervaren. In balans zijn. Je fijn voelen. Veiligheid. Je ware ik ervaren. Egoloos zijn. En we maken onszelf en elkaar wijs dat we dat gaan krijgen als we ons levensdoel kennen en nastreven.
Maar hoe je het ook noemt (en laten we het voor het gemak van het gesprek even een gevoel van ‘home’ noemen), het gevoel dat je allerdiepste verlangen is en waar ongemerkt al je gedrag op gericht is om het te verkrijgen… dat heb je al. Het is wat mij betreft de mindfuck der mindfucks; je verzet bergen werk, strest, streeft en/of (wan)hoopt om een levensdoel te verzinnen en te verwezenlijken om ‘home’ te bereiken. Terwijl je al ‘home’ bent.
‘Home’ is je default setting vanaf de dag dat je geboren bent. ‘Home’ is er altijd; het is alleen vaak aan het zicht onttrokken door de deken van denken die er overheen ligt. Denken over waar we tekort schieten, niet goed genoeg zijn of fouten hebben gemaakt. Denken over hoe het anders moet, beter kan of veiliger is. En het systeem zit zo in elkaar dat we dat denken ook voelen. Waardoor het echter lijkt – geloofwaardiger is. En we onszelf als het ware nog verder wegdenken bij ‘home’.
Gelukkig is er een shortcut. Zodra je doorhebt (niet analytisch maar écht kunt ervaren) dat je altijd ‘home’ bent, valt er heel veel werk weg. Hoef je ‘het’ nergens meer voor te doen, anders dan dat je er zin in hebt. Hoef je niet jarenlang een levensdoel na te streven maar kun je in elk moment de activiteit doen waar de beweging van het leven je heen trekt. Zonder nadenken. Zonder argumenten. Zonder doel of plan. Wat zou kunnen betekenen dat je jezelf ineens heel andere dingen ziet doen dan voorheen. Of niet. Misschien blijf je doen wat je altijd al deed, alleen nu zonder een ingewikkeld verhaal over doelen, nut en noodzaak. Zonder stress en streven. Omdat je toch al okay bent, ongeacht wat je doet, bereikt of nalaat. Doelloos gelukkig in elk moment.
