Toen mijn kinderen nog klein waren, was Alfred Jodocus Kwak een populair figuurtje. De eend zong bij monde van zijn schepper Herman van Veen altijd een liedje met de tekst ‘ik ben vandaag zo vrolijk’. Het was een heel aanstekelijk en gezellig deuntje.

Niemand heeft voor zover ik weet naar aanleiding van die tekst het initiatief genomen om uitgebreid en serieus met Alfred of Herman in gesprek te gaan om te vragen waar die vrolijkheid toch vandaan kwam. Niemand heeft de neiging gehad om met de eend of de zanger de diepte in te duiken, hun jeugdervaringen terug te halen of hun brein te onderzoeken op de aan- of afwezigheid van bepaalde stofjes. Niemand heeft besloten om het liedje aan te grijpen om een #metoo-achtige campagne te beginnen teneinde vrolijkheid bespreekbaar te maken. Niemand heeft besloten dat er iets ernstig mis was met Alfred of Herman. Niemand heeft het idee gekregen andere bekende Nederlanders te vragen om op TV in therapie te gaan om van hun vrolijkheid af te komen. Of er in ieder geval ‘mee om te kunnen gaan’.

Zoals we dus met depressieve, verdrietige en angstige gevoelens in alle onschuld wél doen. En het is begrijpelijk hoor. Want ons hele lichaam geeft signalen dat het niet fijn is om dit soort gevoelens te entertainen. Ons lijf meldt, soms heel heftig, dat we ons wegdenken bij onze ware aard (liefde). En omdat we niet snappen dat het ‘slechts’ een pijnlijk seintje is van ons systeem, gaan we in analyse en verzet. Hetgeen de natuurlijke (menselijke!), vrije doorgang van gevoelens alleen maar belemmert. We bereiken zo het tegenovergestelde van wat we willen! Allemaal door één misverstand. Het niet begrijpen hoe de menselijke ervaring werkt en wie je werkelijk bent achter die gedachten en gevoelens.

Blijkbaar snappen we in het geval van vrolijke gedachten en gevoelens dat zij komen en gaan. Dat we er niets mee hoeven doen. Dat we geen schuldige aan hoeven te wijzen (al doen we dat wel; ‘ik ben vrolijk omdat…’). Dat zouden we voor alle gevoelens kunnen zien. En ook (eigenlijk nog belangrijker); dat onze ware aard onvoorwaardelijke liefde en ontspanning is. Die nergens heen gaat en nooit beschadigd raakt. Hoe lang en diep je ook verstrikt bent in depressie, verdriet of angst.

(Ik voel een variant op het liedje opkomen. ‘Ik ben vandaag zo depri…’ (of angstig…of droevig…))

Foto © Rob Tol