Soms vertel ik iets en lezen anderen daarin dat ik gestrest ben. Soms ben ik dat dan ook. Want er zijn momenten dat mijn menselijke ervaring er zó echt uitziet dat het lastig is om te doorzien dat ik nooit iets anders waarneem dan mijn gedachten in het moment. Nooit iets anders kan ervaren dan dat. En dus laat ik me dan eventjes meeslepen in het circus dat zich in mijn hoofd afspeelt.
Inmiddels weet ik dat het niet heel zinvol is om met bepaalde mensen te praten op dit soort momenten, omdat ze dan meegaan in het verhaal dat ik vertel. Waar nog nooit iemand zich beter van is gaan voelen. Of omdat ze lacherig of een beetje zelfvoldaan zeggen: “Niet heel 3P hè?”
Bijna alsof ze willen zeggen “AHA! Daar heb je dus helemaal niks aan, die principes!”
Dat zou je inderdaad zo kunnen interpreteren.
Als je er vanuit gaat dat je door inzicht in die principes kan veranderen in een soort gevoelloze robot die alles neutraal observeert, het archiveert en er daarna niets meer mee doet.
Als je denkt dat inzicht op één gebied betekent dat je niet op een ander gebied nog iets te zien kan hebben.
Als je verwacht dat inzicht zorgt dat je nooit meer ergens iets van gaat vinden.
Maar… dat is niet hoe de menselijke ervaring werkt. Inzicht in hoe die ervaring in elkaar zit maakt doorgaans inderdaad dat je rustiger bent in je hoofd. Het is alleen niet gezegd dat je nooit meer gedachten gaat hebben over iets dat je ziet, hoort of meemaakt waarvan je (even) niet (meteen) ziet dat je er niets mee hoeft.
Dat betekent niet dat het geen zin heeft om deze kant op te kijken.
Want de inzichten die je kunt krijgen als je in aanraking komt met de 3 Principes hebben wel degelijk een impact op hoe je het leven ervaart. Waardoor je meestal relaxter bent, rustiger kunt reageren en minder wordt meegezogen door het circus in je hoofd. En op de momenten dat je even wel meespeelt in het circus, is er de vrijheid om ook weer uit de tent te stappen. Dat maakt verschil.
