We vergelijken het leven wel eens met een toneelspel, waarin iedereen de hem toebedeelde, tijdelijke rol speelt. Ook zeggen we dat er een ‘grotere’ realiteit bestaat, achter de coulissen, waar het spel waargenomen en wellicht beter begrepen kan worden. En daarmee makkelijker geleefd.
Laatst ontmoette ik iemand die een tijd aan theatersport had gedaan en ineens zag ik nog een andere vergelijking. In verreweg de meeste toneelstukken vervullen alle spelers een vaste rol, met vastgelegde dialogen, scènes en bedrijven. Vaak strak geregisseerd en als een speler het even niet meer weet tijdens een uitvoering zit er een souffleur om hem of haar weer op weg te helpen. Natuurlijk is er (soms) ruimte voor een vrijere invulling, maar wel binnen de rol en binnen de kaders van het verhaal.
Zo leven we het leven in veel gevallen ook. We vervullen onze rol volgens de daarvoor vastgestelde regels, normen en waarden. De verschillende stadia (educatie, werk, pensionering) liggen min of meer vast. De cultuur en maatschappij waarin we leven en, nog sterker wellicht, de normen en waarden waarin we zélf zijn gaan geloven bepalen hoe we onze rol invullen. En als we het even niet meer weten vragen we aan een deskundige tips en stappenplannen om ons weer op weg te helpen. En daar is op zich niets mis mee, maar er is een andere manier. Met meer vrijheid.
In plaats van andermans toneelstuk te spelen, waar je continue je hoofd moet bijhouden, kun je ook theatersport bedrijven. Spontaan de zin die in elk moment opkomt uitspreken, handelen zonder voorbedachte rade. Ongeregisseerd leven. Vanuit je eigen creativiteit, vanuit je eigen wijsheid, vanuit je eigen hart.