Een tijdje terug was er heel slecht weer voorspeld. Het zou erg hard gaan stormen. Dus wat deed ik? Op de fiets naar het zwembad stappen. 😉
Grappig, want een paar jaar geleden had ik dat waarschijnlijk nooit gedaan met Code Oranje voor zware windstoten. Nu had ik er geen gedachten over dat het waarschijnlijk hard zou waaien. Want als ik van m’n fiets geblazen zou worden, ach… dan liep ik de rest van de weg wel. Van tevoren vond ik er nu bijster weinig van. Leuke bijwerking van in de richting van de 3 Principes kijken.
Het bleek mee te vallen met de wind. In ieder geval tot ik richting het einde van mijn fietstochtje een bocht maakte en VOL tegen de wind in kwam te rijden.
Oef, het waaide toch best hard. Ik trapte als een bezetene om maar in hetzelfde tempo als voorheen vooruit te blijven komen en mopperde tegen mezelf dat er toch wel leukere dingen te bedenken waren dan tegen de wind in fietsen.
Tot de wind plotseling even stilviel.
Nog heel even trapte ik zo hard als ik nodig vond met de harde wind en toen kon ik mijn spieren ontspannen en was ik weer terug in het hier en nu. Een inzicht rijker.
Want terwijl ik niet meer zo hard mijn best hoefde te doen realiseerde ik me dat dat gevoel van hard moeten werken me bekend voorkwam. Jezelf pushen om iets te bereiken wat helemaal niet fijn voelt (hetzelfde tempo blijven fietsen ook al waait het, in dit geval) is iets dat we wel vaker doen als mensen. Soms fysiek, soms mentaal.
We verzetten ons tegen wat er is omdat we een mening hebben over hoe het zou moeten lopen. Je blokt keihard voor een tentamen ook al krijg je er stressuitslag en nachtmerries van, want je hebt besloten dat er een 8,5 moet komen. Kost wat kost. Je zit in de file te schelden en te tieren omdat je vindt dat je om half 9 op je werk moet zijn. Of je windt jezelf enorm op over het feit dat je date van gisteravond je nog niet terug heeft geappt en eigenlijk vindt dat er toch binnen 12 uur een reactie zou moeten zijn.
En dat terwijl je al die tijd en in al die situaties gewoon gedragen wordt door het leven. Zonder dat je er iets voor hoeft te doen. De wind gaat vanzelf weer liggen, daar hoef je niet hard voor te werken.
Minder van iets vinden, een hele plezierige bijwerking van in de richting van 3P kijken…. Wat een rust in je hoofd geeft dat…
Heerlijk hè, Rob? 🙂
Zo herkenbaar, het willen voldoen aan zelfopgelegde normen. Zoals de collega met gebroken teen die maar blijft rondhobbelen. Wij lopen veel op ons werk en elke avond op de bank constateert ze weer dat ze die dag ’toch écht teveel heeft gedaan.’Ik denk ook aan de patiënt van gisteren die met twee gebroken middenhandsbeentjes eerst nog een paar banken ‘moest’ verplaatsen alvorens naar de huisarts te gaan. Niet echt bevorderlijk voor zo’n breuk. Maar ja, alles moet net als ‘anders’. Ook als de omstandigheden aanpassing vergen. Laatst vroeg een collega verbaasd aan mij; ‘O, dus jij luistert wél naar je lichaam?’ Schijnt uitzonderlijk te zijn. Terwijl universele wijsheid je altijd prima vertelt hoe te handelen.
@Pauline Volgend jaar meedoen aan het NK-Tegenwindfietsen?;-)
Prachtige voorbeelden Astrid! En om die vraag van je collega moest ik stiekem wel een beetje lachen. Inderdaad uitzonderlijk en dat terwijl het zoveel makkelijker en leuker is om te luisteren naar die wijsheid..