Heb je wel eens een opname gezien van The Voice of ‘Got Talent’, ergens in de wereld? Waar zo’n jong kind een beetje verlegen op het podium staat te vertellen hoe het heet? Om vervolgens, als de muziek begint, te transformeren qua uitstraling, stem en motoriek en dan begint te zingen zoals je nog nooit hebt gehoord?

Of misschien ben jij meer een sportfanaat. Dan ken je vast zelf het gevoel van wat we de ‘runners high’ noemen; een staat waarin je gedachten stilvallen en je lichaam eindeloos door lijkt te kunnen gaan. Als vanzelf. Moeiteloos. Of je kijkt graag naar geniale acties van topsporters op het veld, die zich virtuoos vrijspelen of scoren vanuit onmogelijke posities. Wellicht heb je een bezigheid waar je helemaal in op kunt gaan. Waarbij je alle besef van tijd en ruimte en jezelf verliest. Zoals musici ook vaak hebben. Prachtig om te zien. We hebben een mooie term bedacht om dit ‘fenomeen’ te beschrijven: flow.

En o, wat willen we allemaal graag in flow zijn. Want daar zit creativiteit en een groter overzicht en inspiratie. Uiteraard zijn er daarom honderden technieken ontwikkeld die je in die staat moeten of zouden kunnen brengen. Ze zullen best werken. Ik vind het alleen te hard werken. Ik realiseerde me, kijkend naar zo’n clipje dat ik hierboven noemde, hoe simpel het eigenlijk is. De vijfjarige die op het podium stond had (nog) geen trucje om in flow te komen. Ze vergat zichzelf gewoon toen ze begon te zingen. Iets wat vijfjarigen makkelijker lijken te kunnen dan wij. Ze hebben nog niet zoveel ‘zelf’ om te verliezen.

Toch hebben wij als volwassenen net zo eenvoudig toegang tot die flow. Vooral als we kunnen zien dat het de ruimte is vóór alle gedachten (over onszelf en de wereld). Zeker als we weten dat dat ‘zelf’ wat we willen verliezen, nooit meer dan een gedachte is. En zonder die gedachte, zonder het persoonlijke denken, blijft er flow over. Een nooit aflatende stroom.

Het gaat er dus helemaal niet om dat ‘wij’ in ‘flow’ moeten komen (dan wordt het werken); het gaat erom dat wij doorzien dat ‘wij’ uit een gedachte bestaat. Dat is daadwerkelijk jezelf verliezen. Opgaan in het grotere geheel. In wat je Mind zou kunnen noemen. Je ware natuur. Het Nu. Het Universele. Geluk. Of God. Daarom ondertekende Bach ook zijn composities met SDG (Soli Deo Gloria oftewel ‘alleen aan God de eer’). Hij wist dat de muziek door hem heen kwam. Dat Johann Sebastian er persoonlijk niets mee te maken had. Die ging uit de weg en voilà. Er was simpelweg flow. Niets religieus aan, trouwens.

Dus houd maar op met je best doen om in flow te komen. Wat je wilt is er al, achter de ‘ik’ gedachte. Verlies jezelf, vergeet jezelf, ga jezelf uit de weg; al deze adviezen nodigen je simpelweg uit om die ‘ik’ te doorzien als een gedachte.