Al zwemmend sprak ik recent drie medezwemsters. Ik ken ze van gezicht en het feit dat deze vrouwen, net als ik, het hele jaar door ’s ochtends een duik nemen in een ooit afgegraven plas in het bos. ’s Zomers wordt er een hele ronde gezwommen; ’s winters wordt er gekeken hoe lang de zwempartij wil duren, gegeven de ervaring dat lichamen afkoelen in koud water en dat dit op enig moment (te) onaangenaam of wellicht ‘gevaarlijk'(?) wordt.
Deze week is het water zo’n 22 graden, dankzij de zon. Onafhankelijk van elkaar zeiden de vrouwen tegen mij dat ze het water ‘eigenlijk te warm’ vonden, en dat ze verlangden naar kouder water. Dat vond ik een mooie aanleiding voor een mijmering over contrast. Want ik snap (denk ik) wat mijn medezwemsters bedoelen. De frisheid die het water in andere seizoenen doet contrasteren met je lichaamswarmte is…ehm…SENSATIoneel. De warmte, eenmaal thuis na het zwemmen en (voor mij) van een grote mok koffie die dan wacht lijkt tot groter ‘genot’ te leiden. Een hogere waardering, zou je kunnen zeggen.
Zoals rust lekker is na een lange wandeling en niet zozeer als je dagenlang blijft (of moet) liggen. Zoals een bruine boterham met kaas lekkerder lijkt te smaken als je langere tijd niets gegeten hebt en niet zozeer als je net al een gezinszak chips achter de kiezen hebt. Contrast, dualiteit, vorm, lijkt de mens prima te bevallen.
Peuters WILLEN soms schrikken en schreeuwen; ze zoeken de spanning en het gevoel daarvan op. Veel ‘pubers’ WILLEN graag extreme en sensationele dingen ervaren; ze zoeken de uitdaging daarvan op, al is het maar online of in hun fantasie. Veel volwassenen lijken nog steeds eigenlijk drama en ‘heftigheid’ te WILLEN; we zoeken het op door verhalen te (blijven) vertellen en belangrijk te maken. Al zeggen we van niet en wordt het verlangen naar balans uitgesproken. De aangeleerde gewoonte om de dualiteit, het contrast, méér te waarderen (meer WAARde toe te kennen) dan de essentie waar het allemaal in beweegt, is dan ‘gevormd’ en soms erg sterk (maar altijd slechts één gedachte diep!). En uiteraard is dit in alle onschuld ontstaan. Het geeft niets en het mag makkelijker.
Want voor wie het echt meent, is rust en oneindige ruimte en stilte en heelheid altijd beschikbaar, voorbij (of eigenlijk IN) de dualiteit. Hier, nu, al.
(eigen foto)
