In de gesprekken die we voeren kan in ieder moment de verwarring die er lijkt te zijn wegvallen waarmee de helderheid die er altijd IS bloot wordt gelegd. Maar we hebben helaas een aangeleerde neiging naar de ervaring van verwarring te blijven staren. Een oplossing of antwoord te willen, en wel nu. We hebben de gewoonte om voortdurend over of aan de warboel te denken (kun je niets aan doen, hoor) en er steeds over te praten. We zijn gewend hard te werken om uit de verwarring te komen. Soms willen we de verwarring verklaren of zelfs verdedigen (why? het draagt alleen maar bij aan het in stand houden ervan)! Dan horen we:
Ja, maar het duurt al zo lang.
Ja, maar het ziet er zo echt uit! (Of: het voelt zo echt!)
Ja, maar bij mij werkt dat niet (zo).
Ja, maar het ligt heel complex en eerst moet die verwarring weg en dan kan ik stil zijn.
Ja, maar jij begrijpt het niet/ weet niet wat ik meemaak.
Ja, maar die ander weet dit niet of doet iets ergs.
Ja, maar die helderheid is mijn huidige ervaring niet.
Of er komt, middenin de verwarring, de soms boze of verdrietige constatering: die 3 principes werken (dus) voor mij niet. Of in dit geval niet. Terwijl ELKE ervaring gewoon een gevolg is van de werking van de 3 principes! En: je bent je ervaring niet.
Dus het heeft geen enkele zin om daar op te blijven haken of hameren. Want dan blijf je staren naar de huidige ervaring en zoeken naar een oplossing, in plaats van je te realiseren dat deze ervaring uit gedachten bestaat en dat de helderheid die je zoekt niet in gedachten gevonden wordt.
Maar ja, vertel dát maar eens aan iemand die wanhopig rond roert in gedachtespinsels en de heftige gevoelens heeft die daarbij horen. Vertel dat maar eens aan iemand in verwarring. Je zult op dat moment waarschijnlijk niet gehoord of geloofd worden.
Dus doen wij dat ‘intern’.
Wij vertrouwen er op, nee, het is sterker dan dat; wij WETEN 100% zeker dat jij dezelfde helderheid als bron en dus tot je beschikking hebt. Wij weten dat je dat ELK MOMENT kunt ontdekken. Omdat je het BENT en er dus niet eens een (lange) weg naartoe is. Wij WETEN dat jij niet minder weet dan wij, want hoewel jouw en mijn ervaring schijnbaar hemelsbreed verschillen; in essentie zijn we Één Mind.
Dus stop gewoon maar met tegensputteren en stop met je te verklaren en te verdedigen. Stop met staren naar wat gecreëerd is. Stop met zoeken, met vragen, met willen. Zet een stap terug of simpelweg:
Stop.
Val stil.
Zo diep als je maar kan. Zo lang als het ‘nodig’ is. Een fractie van een seconde of tien jaar. Zo lang als je durft, zou ik bijna schrijven.
Want oh, wat zijn we bang voor stilte, voor het grote Niets, voor de onvoorwaardelijke Liefde en eindeloze ruimte die we in Wezen al zijn. Bang voor onsZelf omdat we de verwarring, de huidige creatie/situatie, belangrijker achten (dat is ‘ie NIET). We geloven dat we eerst deze verwarring moeten ontwarren, dit probleem opgelost moeten hebben vóór we rust kunnen ervaren. Terwijl de verwarring simpelweg oplost in de stilte. In de rust.
Dus stop.