Van alle dingen die we denken te moeten controleren en inkaderen en sturen en meten en beheersen en op kwaliteit beoordelen vind ik persoonlijk ‘slapen’ eigenlijk wel de meest hilarische.
Het is het meest natuurlijke ooit, een lijf dat slaapt. Sterker nog, lijven kunnen volgens mij niet zonder, maar op enig moment is er bedacht dat ook slapen op allerlei manieren gemonitord en vooral verbeterd moet worden. Waarschijnlijk door iemand die een slechte nacht achter de rug had. Of een serie slechte nachten. Waar toen allerlei nare gevolgen aan werden opgehangen.
In plaats van te realiseren dat slapen, zoals gezegd, het meest natuurlijke fenomeen ooit is en zichzelf dus regelt, wordt er dan verantwoordelijkheid voor genomen. Ik ga het wel regelen (of voor jou regelen). Dat vinden we fijn en kunnen we ook goed. Denken we. Wie om zich heen luistert en leest kan constateren dat het niet zo geweldig of helemaal niet werkt, al dat werken, maar dat belemmert ons niet om het te blijven proberen.
We hebben allerlei chemische substanties ontwikkeld en alternatieve middelen en trucs bedacht om ‘goed’ (?) te kunnen slapen. Er zijn lange lijsten met instructies voor de ideale slaapomstandigheden en de juiste aanloop naar het slapen toe (Tien tips…in vijf stappen…slik of smeer….). Er zijn slaapspecialisten die dure, wetenschappelijk getoetste bedden en de meest speciale kussens verkopen. En uiteraard, voor iedereen die dát allemaal uitgeprobeerd heeft en waar het maar niet bij wil lukken: NU de ultieme slaaptruc. Een verzwaringsdeken! In de aanbieding uiteraard. Ter vervanging van het knuffelkonijn dat je vroeger had die ABSOLUUT mee naar bed moest, want anders zou je NIET kunnen slapen. Hetgeen uiteraard een self fulfilling prophesy bleek.
En hier wilde ik schrijven: het is alleen nog wachten op een slaapcoach, maar even zoeken op internet leverde al resultaat op. Die zijn er dus.
Het verneukeratieve is, dat iedereen uiteindelijk wel eens (lekker) slaapt en dit dan wijt aan de laatst aangeschafte slaapmuts, de meest recent uitgehaalde truc of toegepaste techniek. Pure of partiële placebo.
Het is mij helder dat in slaap vallen en slapen, net als eigenlijk ALLES, gewoon gebeurt. En misschien niet in de frequentie en op de momenten die jouw persoonlijke gedachteconstructie, heersende cultuur of ‘de wetenschap’ heeft verzonnen, maar dat is dan jammer. Of eigenlijk: dat is dan wat er in dat moment is. Wakker zijn.
Wat nu als we ons zouden realiseren dat alles wat aan slapen en in slaap vallen opgehangen wordt een verzinsel is? Wat nu als gezien wordt dat de begrippen kort en lang alleen bestaan bij de gratie van contrast en meting, net als de concepten goed en slecht? Wat nu als alles wat je over slapen weet een geloof is? Wat nu als je er niet over na hoeft te denken? Als je er totaal onverschillig tegenover kunt staan? Of liever: liggen? (Oei, hoor je de ‘ja, maars’ al razen in de gedachtetrein op weg naar Burnout Centraal en Totale Uitputting West ?)
Misschien is de ontspanning in het Weten dat je niets hoeft of zelfs maar kunt weten (over slaap of wat dan ook) wel wat ‘helpt’. Al hoeft het dan, paradoxaal genoeg, niet meer.
(En proberen is trouwens niets van zichzelf 🙂 )
Afbeelding van Daniela Dimitrova via Pixabay
