“Ik moet nog heel wat oude shit verwerken” las ik ergens en ik dacht: tenzij deze dame een probleem met haar riolering heeft en letterlijk stront van gisteren moet scheppen, kan dit helemaal niet. Kijk je met me mee?

De ‘oude shit’ die hier bedoeld werd betroffen (interpretaties van) gebeurtenissen uit het verleden en de gevoelens die daaraan opgehangen waren. Die gebeurtenissen waren voorbij. Gelukkig maar, dat is de aard van het leven: elk moment is nieuw, behalve voor ons verhalenbreier-brein.

De gevoelens die zich op een later tijdstip regelmatig voordeden werden vervolgens ‘oud’ genoemd (door het verhalenbreierbrein), maar waren natuurlijk ook nieuw, want NU ervaren en gelabeld.

Zou het zo kunnen zijn dat gevoelens uitsluitend en alleen worden verwerkt op het moment dat ze er zijn? Gewoon, omdat het zo werkt voor iedereen? Je VOELT zo’n gevoel als een biochemische bliksemschicht door je lichaam gaan. Misschien komt er een schreeuw of een zucht of een traan of een lach bij kijken en dat is de verwerking. Zoals alles wat je eet ook direct verwerkt wordt in een biochemisch proces en er aan de andere kant weer uitkomt. Heel natuurlijk.

Ik dacht: als er op een later tijdstip een herinnering (gedachte!) opkomt aan de gebeurtenis die met een gevoel gepaard gaat, dan wordt die ook weer op dezelfde manier verwerkt. Dan is het dus geen oude shit, maar een nieuwe herinnering in DIT moment waarmee ‘gedeald’ wordt. Nieuwe shit dus.

Maakt dat iets uit, zul je je misschien afvragen? Shit is toch shit? Of het nu (een interpretatie van) de gebeurtenis zelf is of een herinnering die door het systeem gaat? En dat klopt wel, maar het scheelt in mijn optiek zoveel verhalenbreierij als we inzien dat er alleen dit moment is. Dit moment waarin alle gedachten en gevoelens vanzelf verwerkt worden. Tenzij het systeem geconstipeerd raakt met een brei van verhalen uit de oudheid. Een verstopping bestaande uit misverstanden over hoe de menselijke ervaring werkt, niet uit oude shit.

Afbeelding van Alexa via Pixabay