Het enige probleem dat Sydney Banks waarnam in het menselijk bestaan was onzekerheid. En dat is van zichzelf geen probleem, want het berust ‘slechts’ op een hardnekkig misverstand over de oorzaak van je ervaring (Denken) en de aard van je ware natuur (Mind). De mens beseft meestal niet, of is gewoon even vergeten, dat hij of zij ‘de belichaming van pure liefde’ is (zoals beschreven door één van onze trainees een paar weekenden geleden).
En dat vergeten is niet erg. Het is het spel dat in de vorm gespeeld wordt. Maar soms wordt de ervaring of het hele bestaan wel verkrampt, in die vergetelheid. Benauwd. Beperkt, op psychologisch niveau.
Bijvoorbeeld omdat we dan zó bang worden om beoordeeld of veroordeeld te worden, dat we dat zelf maar vast doen.
Zijn we zo bang om liefde tekort te komen dat we ‘onszelf’ die liefde onthouden, wachtend op een ander die de leemte vult.
Zijn we zo bang om een situatie of het hele leven op een toekomstig moment niet aan te kunnen dat we op voorhand al allerlei (irreële) angsten beleven. Die we niet aan kunnen.
Zijn we zo bang om een keer ‘gewoon’ boos te zijn en daarop afgewezen te worden, dat we een reservoir aan woede bewaren waar af en toe een felle stoomstoot uitkomt. Wat we dan weer gebruiken om ‘onszelf’ af te wijzen.
Zijn we zo bezig om grip en controle te krijgen op het leven, dat we alle grip verliezen en ongecontroleerd uit de bocht vliegen.
En vervolgens proberen we onszelf of het leven te fiksen. We gaan aan de slag met deze ‘kleine’, psychologische patronen, en dat kan best even nuttig zijn of verhelderend werken op enig moment. Op het persoonlijke vlak.
Maar uiteindelijk hoeven we ‘alleen maar’ naar het grote patroon te kijken (bijvoorbeeld aan de hand van de metafoor Mind, Consciousness, Thought). Hoe het op universeel niveau voor iedereen en alles werkt.