Dat open water zwemmen, of eigenlijk; het observeren van wat er gebeurt, is een bron van inzichten (en kennelijk van blogjes 🙂 ). Terwijl ik op een bankje zat om mijn kleren en schoenen uit te trekken, zag ik laatst een stukje verderop aan het zandstrand bij ‘mijn’ meertje twee vrouwen die het water inliepen. Dat ging gepaard met heel veel voorzichtigheid en verkramping in het begin. Je hoorde duidelijk zo’n ademteug die verschrikt stokte, er waren geluiden van huivering, even wat water over de armen gooien (om eraan te wennen?) en vervolgens gingen ze met een kreet tot aan de nek in het water.
Dat was best interessant. Vooral omdat buitenlucht en water op dat moment toevallig exact dezelfde temperatuur waren, en zij na dit aanvankelijke ongemak ‘gewoon’ rustig zwommen. En in mijn ervaring is het aardepakje helemaal warm van het fietsen, van binnenuit. Dat verandert niet direct als ik mijn kleren uittrek, en ook niet als ik het water inloop. Het afkoelen gaat geleidelijk (en nu steeds sneller, bij water van een paar graden). De voeten en handen eerst.
Oh, kwam er in mij op, de zwemsters DENKEN te WETEN dat het koud zal zijn! Er was een verwachting, zou je kunnen zeggen. Wat ook gewoon een gedachte is, uiteraard. Eentje die ons op voorhand doet verstijven, kennelijk. En de ‘pure’ of ‘werkelijke’ ervaring in het moment overschaduwt of zelfs overrulet. Als dat al kan.
Wat ik ook een mooi voorbeeld hier van vind: soms zie je in een thriller wel eens iemand vastgebonden en opgesloten zitten. Duct tape over het bekkie, handjes op de rug. En dan stapt er een ontvoerder de ruimte in. De camera registreert dan direct groter wordende ogen, een verkrampend lichaam en de microfoon vangt vaak een gedempt schreeuwen op, uit de mond onder de tape van de gevangene vandaan. Angst. Een gevoelsvoorschot. Terwijl er eigenlijk nog niets gebeurt. Ja, er komt een ander aardepakje de kamer binnen lopen. Maar de gevangene denkt dat ‘ie weet wat er staat te gebeuren: pijn. En neemt vast een gevoelsvoorschotje. Waaaaahhhhh!
En hopelijk lees je hier geen persoonlijke opdracht om niets meer te denken, te weten of te verwachten, maar kan er nieuwsgierigheid ontstaan naar hoe dit werkt. Opmerken wat er gebeurt vind ik daar op dit moment een mooi woord voor. Ik realiseer me dat ik niets KAN weten over een ervaring vóórdat de ervaring zich afspeelt en ALS het zich afspeelt is het nog steeds een samenspel van Mind (levensenergie), Consciousness (bewustzijn) en Thought (de perceptie).