We krijgen aan alle kanten te horen hoe we het beste kunnen leven. Leven als god in Frankrijk. Leven alsof het je laatste dag is. Leven als een luis op een zeer hoofd. Leven alsof iemand het hek open heeft laten staan.
Het lijkt mij de omgekeerde wereld. Zonder het op een bepaalde manier te ‘doen’ is het leven al rijk genoeg! In onze communicatie zitten dergelijke opdrachten dan ook niet. Want wat ons betreft is leven al helemaal perfect en helemaal compleet zoals het IS. En het kan zijn dat je dat (in dit moment) niet ziet. Dat gebeurt. We zouden dan de suggestie kunnen doen om beter te kijken. Voorbij je persoonlijke gedachtenkoker.
Geen opdrachten dus, maar wat wél een volkomen automatisch gevolg van inzicht zou kunnen zijn, is dat het leven heel anders ervaren gaat worden. Met een breder bewustzijn, zou je kunnen zeggen, of een dieper begrip. Daar hebben Linda en ik legio voorbeelden van, die ik zelf altijd met enige voorzichtigheid vertel, omdat zo snel begrepen kan worden dat dit de opdracht is. Dat wij (ook) zeggen: zó moet je leven.
Goed. Met deze disclaimer deel ik graag met je dat ik tegenwoordig een beetje leef als een lappenpop. Illustratief hiervoor is hoe ik meestal op de passagiersstoel in de auto zit. Volkomen ontspannen. Vroeger was ik een verstijfde bijrijder. En daar had ik een heel goed verhaal bij.
Er was een aanwijsbare oorzaak: op mijn 18e was ik als bijrijder betrokken bij een ongeluk. Een auto van rechts, die op dat kruispunt geen voorrang had, nam die voorrang wel en ‘mijn’ chauffeur reed veel te hard waardoor het remmen niet voldoende effect had. Keiharde boem. Grote schrik, veel blikschade en verder niets.
Veel later merkte ik op (en ik niet alleen 🙂 ) dat ik vaak verkrampt in de auto zat als ik niet zelf reed. Ik bewoog alsof er een dubbele bediening ingebouwd was en alsof IK de verkeerssituatie in de gaten moest houden. Regelmatig zette ik me schrap alsof er een ongeluk zou gebeuren of greep ik me ergens aan vast. Het was al met al niet ‘ernstig’ genoeg om het te ‘behandelen’. Geliefde kon het ook heel grappig en lekker overdreven nadoen, dus het fungeerde zelfs als bron van vermaak.
Ik was gewoon een verstijfde bijrijder en had een goed verhaal over de oorzaak. Tot ik in 2017 besefte dat de bijrijdersangst een controle dingetje was. Ik geloofde dat controle bestond, ik geloofde dat ik controle moest hebben en houden, en waarschijnlijk beperkte zich dat niet tot het vlak van autoritten.
Zo werd een persoonlijke oorzaak (een gebeurtenis die MIJ was overkomen, niets aan te doen, ga er maar mee om of EMDR het weg) een algemeen misverstand. Een denkfout, zou je kunnen zeggen. Een denkfout die we allemaal wel eens maken: het idee dat je controle nodig hebt. Of zelfs: dat controle bestaat buiten het conceptuele denken. En uiteindelijk: de illusie dat je als afgescheiden poppetje bestaat!
Toen dit eenmaal gezien was, loste de bijrijdersangst zomaar op en kon ik ontspannen achteroverleunen in alle bewegingen die de auto (en het leven!) maakte. Soms remt Geliefde onverwacht en beweegt mijn bijrijderslijf als een lappenpop naar voren en weer terug. Op dezelfde manier maakt het leven wel eens een onverwachte wending en wordt er soepel meebewogen waar vroeger de hakken in het zand gingen.
Leven als een lappenpop; het is een geinig bijverschijnsel van inzicht.
Image by karin smulders from Pixabay
