We gebruiken in gesprekken vanuit het begrip van de drie principes weleens de term ‘helderheid’. Als de afwezigheid van twijfel of onzekerheid. En de mens zou de mens niet zijn als er zelfs omtrent zo’n eenvoudig woord geen verwarring gecreëerd kan worden. We maken er bijvoorbeeld iets van om te bereiken. Een begeerlijke staat van Zijn waarbij we alles duidelijk zien: de te volgen levensroute en de juiste beslissing(en) daarin. En voor je het weet denk je dan dat je je helderheid kwijt bent en moet je wachten tot het weer terug komt. Zit je weer te streven naar helderheid en te strijden tegen (tijdelijke) vertroebeling. Heb je er weer iets van gemaakt om te DOEN en lijk je keuzestress te ervaren.
Begrijpelijk, we stappen allemaal wel eens in die valkuil. Het is mij recent ook weer meer of opnieuw helder geworden hoe het zit. Dus laten we eens kijken of we dat voor jou makkelijker kunnen maken. Wel zo fijn als je lijkt te worstelen met een beslissing en het keuzestress noemt.
Ik realiseerde mij naar aanleiding van een vraag namelijk dat helderheid eigenlijk helemaal niet gaat over het zien of nemen van de ‘juiste beslissing’, maar te maken heeft met het inzicht dat er niet zoiets als een persoonlijke beslissing bestaat. Omdat keuzes simpelweg opkomen. Als poepen zou ik er bijna aan toevoegen, maar één van onze trainees van vorig jaar omschreef het keuriger als ‘out of the blue’. Je zegt (onmiddellijk of na jaren nadenken) ‘ja’ of ‘nee’, ‘wit’ of ‘zwart’, ‘dit’ of ‘dat’. Dat gebeurt gewoon vanzelf, zoals je ademhaling en het stromen van je bloed.
De mens die denkt zelf beslissingen te moet nemen, wikt en weegt en denkt maar door. Komt met voors en tegens en plausibele argumenten. Doet toekomstvoorspellingen en grijpt terug op het verleden. De aandacht gaat volledig naar het A of B verhaal, in plaats van te kijken naar de meer essentiële vraag of wij die beslissing wel nemen. Wie daar iets in ontdekt, kan een fundamentele shift maken waardoor geen enkele beslissing nog een probleem vormt. Da’s even wat anders dan één dilemma oplossen en rust ervaren tot het volgende keuzemoment zich aandient!
Dan kunnen we in dit kader ook nog kijken naar de aanname dat je een poppetje in de wereld bent, dat de juiste keuzes moet maken. Die veronderstelling maakt beslissingen nemen en sowieso het leven in het algemeen behoorlijk ingewikkeld. En ook hier kunnen we, in plaats van te focussen op de vraag wat we moeten kiezen, ons afvragen of het wel klopt dat wij een poppetje in de wereld zijn.
Verder zou de aanname dat er ‘goede’ en ‘foute’ beslissingen zijn een rol kunnen spelen. Of de aanname dat er een omstandigheid zou kunnen ontstaan die jouw intrinsieke welzijn aantast. Of de aanname….vul maar in wat jij gelooft.
Samengevat gaat je keuzestress dus helemaal niet over kiezen, maar is het een gevolg van aannames die niet kloppen. Kijk daar eerst eens naar, dan valt de rest vanzelf weg.
