En dan heb je gezien dat de wereld (alles en iedereen!) jouw persoonlijke mening helemaal niet nodig heeft. Simpelweg omdat die wereld een projectie van het Denken is en je je realiseert dat elke mening, hoewel die nog steeds opkomt, geen nut heeft. Sterker nog; het geloof in zo’n mening vertroebelt de blik en maakt de huidige creatie ‘vaster’ dan die van zichzelf is. Zodra iets vorm heeft gekregen ben je sowieso te laat met je knutseldrang. Het is handiger om te kijken naar de ruimte waar een eindeloze stroom nieuwe en frisse creaties uit tevoorschijn komt. Maar de verleiding blijft groot en de gewoonte valt soms niet zomaar in één keer weg en dan uiten we gewoon een wat meer spiritueel klinkende of afgezwakte vorm van verzet.
We denken en zeggen veelvuldig: “jammer”. Jammer dat zus en zo niet gebeurt (of juist wel is gebeurd). Jammer dat hij of zij niet…Jammer van die ene mislukking. Het zou toch jammer zijn als…enzovoorts. Ik noem het vandaag eens lekker ongenuanceerd ‘jammeren’ :-).
Met dat gejammer doen we eigenlijk alsof wij als aardepakjes kunnen weten wat er moet gebeuren. Of er ‘ja’ of ‘nee’ gezegd moet worden. Of dingen door moeten gaan of niet. Of iemand een diploma moet halen of niet. Hoe een ander zich dient te gedragen.
Natuurlijk (?) heb je voorkeuren. En die mag je houden. Doe maar gewoon alsof jij daar iets in te zeggen hebt. Maar er zit al veel ontspanning in het besef dat die voorkeuren ook maar gebaseerd zijn op wat je ooit eens geleerd en geloofd hebt en wat je aanneemt dat ‘prettig’ is. Dat een voorkeur simpelweg een gedachte is die je langere tijd koestert als de waarheid. En gedachten kunnen veranderen. Sterker nog, dat is de aard van gedachten. Ze zijn zo vluchtig als wat. Dus waarom zouden we zoveel waarde hechten aan de gedachten die we meningen noemen?
Het kan natuurlijk zijn dat je liever blijft jammeren. Dat mag. We houden je hier alleen maar even een spiegel voor en geven je geen instructies over hoe te reageren of te leven. Dat zou het paard achter de wagen spannen zijn. Dan zouden we een vorm van persoonlijke ontwikkeling propageren, met de ‘juiste’ manier van leven door middel van het veranderen van je persoonlijke gedachten en gedrag.
Wij wijzen je liever op het feit dat we niet in de hand hebben of er een gevoel van teleurstelling of verzet opkomt. Maar de paradox hier is, dat voor wie zich realiseert waar het jammeren uit bestaat (gedachten) en hoe overbodig het is (er is nog nooit iets veranderd door jouw gejammer) het wél zomaar zou kunnen wegvallen. Wat een ruimte wordt er dan zicht- en voelbaar!
Image by Gerd Altmann from Pixabay
