Wat een heerlijk menselijk dingetje is, en heel handig om je bewust van te worden, is het volgende: het is met het begrip van de 3 principes hetzelfde als een gevoel krijgen voor de werking van zwaartekracht. Op het moment dat we in de penarie zitten, oftewel op ons gezicht zijn gevallen, zijn we midden in de stress en pijn die er dan is ontstaan, wel eens geneigd om te denken of te schreeuwen: “ik heb helemaal niks aan het begrip van die 3 principes (de zwaartekracht)!”
En als iemand op zo’n moment, terwijl we onze wonden likken, met de beste bedoelingen tegen ons zegt: “zie je nu niet dat dit de 3 principes aan het werk zijn (weet je wel dat dit gebeurt dankzij de zwaartekracht)?” ben je waarschijnlijk in staat om die ander op z’n sereen glimlachende smoel te slaan.
Logisch. Dat is ook niet het moment om zo’n conversatie over wetmatigheden op te starten. Er is tijdelijk lijden en daar helpt alleen praktische hulp (een pleister) en aanwezigheid, met misschien een snufje of flinke scheut compassie voor de realiteit van de menselijke ervaring.
Daarom is het ook handiger om op andere, rustige momenten je te verdiepen in de werking van de 3 principes. Zodat je er op je eigen tempo inzicht in krijgt en een gevoel voor ontwikkelt, zoals ook gebeurde met de zwaartekracht, toen je leerde lopen. Misschien aan de hand van een medemens. Figuurlijk dan, in het geval van de 3 principes (al houden Linda en ik ook graag letterlijk je hand vast, hoor).
Dan is het verder een kwestie van leven (lopen!) en kijken hoe je je natuurlijke evenwicht bewaart. Niet krampachtig, niet gekunsteld, niet psychisch gedisciplineerd met een kunstje dat je geleerd hebt, maar vanzelf. Steeds makkelijk gaat dat dan. Steeds uitdagender paden kun je moeiteloos bewandelen.
En een keertje struikelen en vallen gebeurt ons allemaal wel eens. Nou en? Het is geen teken dat je die 3 principes verkeerd ‘doet’. Dat is net zo raar als zeggen dat je de zwaartekracht verkeerd doet bij een letterlijke val.
Afbeelding van Cheryl Holt via Pixabay
