Ken je de uitdrukking ‘het hangt in de lucht’? Ik hoorde het mijn moeder wel eens zeggen als wij, haar vier kinderen, allemaal tegelijk onrustig waren. ‘Er is storm op komst, geloof ik’ was dan ook wel een uitspraak.
Recent dacht ik eveneens in die richting. Het lijkt namelijk wel of er collectief ‘schuren en wringen’ is. (Mijn term voor alle ervaringen die niet vloeibaar lijken te zijn en/of persoonlijk worden gemaakt). Angst, depressiviteit, verdriet, stress, pijn; dat soort werk. Hoewel ik besef dat dit allemaal arbitraire labels zijn. En ook: dat het allemaal alleen in mijn ervaring voorkomt en gezien wordt omdat deze gevoelens en gedachten en ervaringen mij voorgelegd worden in gesprekken.
(Als facilitator raak je daar trouwens, als het goed is, niet van in de war of onder de indruk. Je blijft, met compassie voor de realiteit van het wringen en schuren, geworteld in het besef van heelheid en Eenheid áchter al die gevoelsbewegingen. Je (her)kent de ander als dezelfde als jij, in essentie.)
Dat gezegd hebbende, wilde ik even een geruststellend stukje schrijven. Zodat je weet dat je niet alleen bent met al dat schuren en wringen in je aardepakje. Dat je niet de enige bent waarin dit verschijnt (en waaruit het ook weer zal verdwijnen). Zonder er een theorie tegenaan te gooien van een collectief bewustzijn of zo; zonder een techniek te adviseren om van het schuren en wringen af te komen of het te ontstijgen; weet hoe het werkt.
Het zijn tijdelijke, gedachten-gegenereerde ervaringen die voorbij komen. Door je heen komen. Uit de lucht gegrepen worden, zou je kunnen zeggen in de termen van dit stukje. En dat gebeurt gewoon. Zodra je ze voelt zijn ze al op hun weg naar buiten. Daar hoef je je niet mee te bemoeien, want ze zijn van zichzelf geen probleem. Sterker nog; bemoeien, zoals proberen te fiksen of analyseren, werkt contraproductief. Dan wordt er een probleem gecreëerd, in alle onschuld.
Je beleeft het schuren en wringen en dat gaat vanzelf, daar heb je geen instructie voor nodig. Dat doe je al vanaf het moment dat je vorm aannam. Als je er al betekenis aan zou willen geven, is deze wellicht het handigst: schuren en wringen, hoe ‘heftig’ ook, helpt je gewoon herinneren aan wie je werkelijk bent. Het is een prachtig systeem. Een liefdevolle wake-up call, een zachte tik op je schouder en soms voelt het als een keiharde schop onder je kont of stomp in je maag.
EN het is dus nuttig om je te realiseren, gewoon door daar nieuwsgierig naar te worden, dat het ‘grootste deel’ van jou vormloos is. Pure Liefde (Mind), eindeloos Bewustzijn, ongelimiteerde Denk(=creatie)kracht. Daarmee zou je zomaar een shift kunnen maken en in een andere ‘luchtlaag’ terecht kunnen komen. Waar niets hangt 🙂 . Alsof de ballast van je luchtballon afvalt en je vanzelf omhoog drijft. Je beseft dat je nooit de voorbijdrijvende wolken was, maar de blauwe lucht daarboven.