De laatste jaren wordt er veel geschreven en gepraat over (traumatische) ervaringen die in het lijf zijn opgeslagen. Herinneringen in je cellen, zogezegd. Ook worden theorieën gehanteerd die zeggen dat ‘automatische reacties’ van het lichaam voortkomen uit een bepaald hersendeel dat teruggaat tot de oertijd en waar een overlevingsmechanisme in zit geprogrammeerd. Het klinkt erg plausibel als verklaring voor ervaringen die er zijn in het huidige moment.
(Terwijl ik dit schrijf denk ik: wel interessant dat we dan vrijwel uitsluitend kijken naar ervaringen die we niet willen: angst en verkramping. Voor prettige ervaringen zoeken we niet naar verklaringen. Die beleven we ‘gewoon’. Dan is er geen herleiden, geen analyse en zijn er evenmin hieraan schuldige hersendelen of lichaamscellen nodig. Hm.)
Hoe dan ook; ik hoorde laatst ergens, in een totaal andere context, iemand zeggen: ‘Een lichaam heeft geen pijn’.
Ik viel er even compleet stil van.
Vervolgens kwamen er wat gedachten voorbij die gingen over zowel lichamelijk als geestelijk lijden. Ik dacht aan fantoompijn: pijn die ervaren kan worden op een plek waar eerder een lichaamsdeel geamputeerd is. Ik dacht ook aan het gegeven dat er onder narcose naar hartenlust in een lichaam gesneden kan worden, zonder dat het pijn doet. Ik dacht aan experimenten met hypnose voor operaties, ter vervanging van verdovingsmiddelen. Schijnt net zo goed te werken. Ik dacht aan geestelijke pijn, bijvoorbeeld rouw, die wel eens een tijdje ‘vergeten’ kan worden. Ik dacht aan het feit dat pijn ook door bijvoorbeeld handoplegging of ander energiewerk kan verdwijnen. Ik dacht aan het hebben van hoofdpijn. Dat je daarmee gaat slapen en de volgende ochtend wakker wordt met ‘nog steeds’ hoofdpijn. Maar was die pijn dan toen je sliep? Zat die nog steeds in je hoofd?
Ik dacht ook aan de verontwaardiging die vaak geuit wordt, als gesuggereerd wordt dat fysieke pijn ’tussen de oren’ zit. Zelf zeg ik dan graag, en maar half grappend, dat de hele menselijke ervaring tussen je oren plaatsvindt, al is dat óók niet helemaal correct verwoord. Ik dacht verder aan de psychologische term ‘verborgen’ of ‘verdrongen’ herinneringen, waarvan men zegt dat ze zomaar aan de oppervlakte kunnen komen en dan als pijnlijk worden ervaren. Ik concludeerde voorlopig, voor nu:
Het lichaam heeft van zichzelf geen pijn of herinneringen, al wordt het wel zo ervaren!
Ons lichaam is een ervaring, zou je kunnen zeggen. Of een ervaringsvoertuig. Waar wel een mechanisch defect aan kan zijn natuurlijk, zoals een gebroken been. Maar de ervaring daarvan (het opmerken, de pijn) vindt volledig plaats in het Bewustzijn, niet in het lichaam zelf.
Wat we trauma’s noemen en psychisch leed zoals een angststoornis of chronische stress zijn ook ervaringen in dit moment die via/in het lichaam worden ervaren maar daar niet in zitten!
De vraag die misschien gesteld kan worden bij pijnlijke psychologische ervaringen waarvan we geloven dat het een trauma in onze cellen is of een groef in het reptielenbrein: zou dit ook gewoon (of eigenlijk: natuurlijk) een nieuwe ervaring kunnen zijn? In het eindeloze Bewustzijn van onze ware natuur?
En natuurlijk hoeven we niet krampachtig onze taal hierover te veranderen, maar het kan volgens mij wel héél verhelderend zijn om je dit te realiseren. Vooral omdat het de dingen simpeler maakt en de ‘oplossing’ van psychisch (en fysiek?) lijden ook maar in één richting gezocht hoeft te worden: kijk ‘de andere kant’ op! Naar het Bewustzijn waar alles in plaats vindt.
Afbeelding van unknownuserpanama via Pixabay
