Als we toch alles en iedereen een label willen geven, dan heb ik er nog eentje voor je. Leuk scrabblewoord, dacht ik zo. Helemaal zelfverzonnen (al zal ik vast niet de eerste zijn waar die term in opkomt 🙂 ): psychohypochondrie.
Wat? Nou, heel simpel.
Je leest op Instagram of Facebook of Twitter iets over kenmerken van een psychische ‘aandoening’. Hoe mensen met ADHD zich gedragen. Wat een kenmerk zou kunnen zijn van ASS. Welke neigingen typisch ‘bipolair’ zijn. Hoe een trauma zich zou kunnen ontwikkelen of manifesteren. Er zijn boeken geschreven over alle mogelijke ervaringen in het hoofd en in het lijf (als we daar al onderscheid tussen willen maken). Ervaringen in allerlei variaties en gradaties.
En je herkent zo’n ervaring. Natuurlijk. Dat KAN niet anders, zou ik zeggen. Dat is wat er gebeurt, van geboorte tot de dood van je aardepakje: ervaringen. Of je ze nu beschrijft of niet. Hoe je ze ook noemt. Wat je ook denkt dat ze betekenen. Welk label je er ook op wilt plakken. Hoe ze ook voelen. Of ze nu binnen de volkomen verzonnen normen vallen of niet.
Maar al die posts en boeken lezend, kunnen we zomaar gaan geloven in het idee dat ervaringen aandoeningen zouden kunnen zijn. En dat wij die aandoeningen HEBBEN! En dat we daar iets aan moeten DOEN! Het werkt hierbij, in mijn beleving althans, hetzelfde als bij het lezen over lichamelijke aandoeningen. Je herkent een ‘klacht’ (interessant woord trouwens, voor een fysieke sensatie!). Je gelooft dat het iets IS en dat je de ziekte HEBT waar die klacht volgens de experts onderdeel van uitmaakt. Als dit veelvuldig of voortdurend gebeurt zonder dat er daadwerkelijk (?) iets aan de hand is, noemen we dat hypochondrie. Van zichzelf natuurlijk ook een onzinlabel.
En kennelijk doen we dat tegenwoordig vaak bij psychische ‘klachten’. Dus daar kwam dat woord psychohypochondrie voor op.
Het gaat allemaal volledig voorbij aan hoe het nu werkelijk zit: dat we in wezen de oneindige ruimte zijn waar alle ervaringen in bewegen. Maar dat wordt, al lezend en herkennend, uit het oog verloren. We zijn goedgelovig; als iemand iets opschrijft denken we dat ’t WAAR is. En zo wordt het eenvoudig ervaren-wat-er-te-ervaren-valt-in-dit-moment, een ingewikkelde aangelegenheid (maar geloof dit niet, kijk zelf. Buiten wat je DENKT dat deze ervaring is of betekent; ben je okay?).
Afbeelding van Lukas Bieri via Pixabay