Wat mij intrigeert is dat wij vele malen vaker vragen krijgen over het nemen van de ‘juiste’ beslissingen (alsof die bestaan) dan dat er getwijfeld wordt aan het geloof dat wij die beslissingen nemen.

Als je van de gebruikelijke aanname uitgaat dat wij persoonlijk verantwoordelijk zijn voor het nemen van beslissingen, wordt het leven direct moeilijk. Want waar baseer je die beslissingen op?

Maak je zorgvuldig lijstjes met voors en tegens en kijk je welke langer is? Dan negeer je het feit dat er een eindeloze reeks bezwaren en begeertes op kan komen in de mens. Je kunt de lijsten jarenlang blijven aanvullen, dus hoe en wanneer neem je dan de beslissing dat je genoeg van die voors en tegens hebt genoteerd en kunt stoppen met je lijst? Het is gewoon niet te doen.

Of je hoort dat je geen lijstjes hoeft te maken, maar mag vertrouwen op je innerlijke wijsheid. Maar dan ontstaat weer de vraag: waar zit die? En ook: is deze kriebel nu opwinding of angst en wat zegt dat over de richting die ik moet kiezen? Is wijsheid hetzelfde als intuïtie? Moet ik misschein heel goed gaan zitten voelen welke kant het op moet? Er een nachtje over slapen? Wat zeggen de drie principes in dit kader? Die vertellen toch ook dat je vanuit je wijsheid en helderheid moet handelen?

En dan wil ik, om het beslissen weer terug te brengen naar de eenvoud, graag Sydney Banks citeren: “You have to look to the impersonal“. De aard van het leven is onpersoonlijk. Dus instructies over beslissingen nemen en vragen welke beslissing ‘het beste is voor jou (of de ander!) als persoon’ hebben niets te maken met wat Sydney Banks gezien had en communiceerde.

Als je meent een (lastige?) beslissing te moeten nemen, lijkt het mij dan ook logischer om je af te vragen wat, zeker op de lange termijn, fundamenteel handiger is:

-Wil je van iemand (een autoriteit, al is het maar wat ‘je eigen wijsheid’ wordt genoemd) de ‘juiste beslissing’ krijgen aangereikt? Wil je in een richting gestuurd worden? Wil je een manier of stappenplan aanleren om tot die ‘juiste beslissing’ te komen? Wil je, samengevat, blijven geloven dat jij beslissingen neemt? En dus blijven zoeken naar een manier om dat makkelijker te doen?

-Of wil je, misschien samen met ons, eens rustig kijken wat een beslissing nu eigenlijk is. Of er überhaupt wel zoiets bestaat en of wij derhalve wel verantwoordelijk kunnen zijn voor het ‘nemen’ daarvan. Wil je je wellicht op enig moment realiseren dat beslissingen simpelweg gebeuren op een ander niveau dan het persoonlijke? Je bent welkom!

En ja, natuurlijk blijven we doen en praten alsof wij kiezen, zoals we ons ook bewegen alsof de eettafel en ons lichaam echte en min of meer vaste materie zijn. En we blijven afspraken maken alsof tijd bestaat. Anders gaan we onbegrijpelijk en zweverig communiceren. Zie je ’t voor je, aan tafel? “Er werd zojuist, in de illusie van tijd, schijnbaar gekozen voor de in essentie lege ruimte die zich tijdelijk heeft gemanifesteerd als de materie die we broccoli noemen.” 🙂