Had jij vroeger ook zo’n kokertje met een caleidoscoop? Je keek erin, draaide aan het mechanisme en dan werd er elke keer een nieuwe, kleurrijke vorm gecreëerd. Je kon er eindeloos mee spelen. De bolletjes vielen steeds weer in een andere, prachtige combinatie samen.

Daar dacht ik laatst aan toen iemand zei:”alles valt nu op z’n plek”. Dat is een prachtig gevoel, kan ik me voorstellen, en ook wel herinneren. Zo’n idee dat alles klopt. De waarneming van zo’n ongelooflijk perfecte vorm. Er is iets gedraaid en voilà. NU is het goed. We kunnen tevreden achteroverleunen.

Er zit echter een addertje onder het gras, want ook díe vorm is weer tijdelijk! Het draaien gaat immers door. Niets is statisch in de vorm. Je kunt niet van één zo’n beeld menen dat het de ‘juiste’ is en die dan vastpakken, zodat alles blijft kloppen en iedereen op z’n plek blijft. Hoe zou je dat willen doen? (En:WIE zou dat kunnen doen?)

Gelukkig kan er gerealiseerd worden dat het wel steeds dezelfde, ene energie in beweging is, die zich openbaart als alle kleuren en vormen en combinaties binnen deze droomwereld. Binnen de caleidoscoop.

En waarom schrijf ik dit nu? Als ik al een reden zou moeten hebben voor deze woorden?

Omdat ik je kennelijk (en als het al kan) wil behoeden voor de valkuil van ‘perfectie-in-de-vorm-volgens-mijn-visie’. Omdat ik er blijkbaar op wil wijzen dat ALLES ALTIJD op z’n plek en tegelijkertijd in beweging is. Zodat er niet de neiging ontstaat om iets vast te pakken en vast te houden. Als dat al zou kunnen.

Realiseer je hoe het werkt, waar de vorm uit bestaat, en die neiging kan vanzelf verdwijnen.

Afbeelding van Андрей Геревенков via Pixabay