Kennismaken met het paradigma van de 3 principes lijkt in het begin vaak een afbraakproces. Al je oude zekerheden kunnen wegvallen, net als al je oude onzekerheden trouwens. Je geloof in concepten brokkelt meestal af. De houvast en controle die je dacht te hebben glippen uit je handen (gelukkig zie je ook dat die toch al illusoir waren). Alle strijd tegen wat er is kan zomaar in rook opgaan, net als het streven naar iets anders dan wat er is. Je hoeft niet langer te knutselen aan je zelf(beeld) en je hoeft geen middelen meer aan te wenden om je beter te voelen.
Steeds weer lost dat allemaal op in de weldadige stilte van je ware natuur. Soms komt dan ineens en herhaaldelijk de vraag op ‘ja, maar wat dán? Als niets in de wereld van de vorm waar is, hoe leef ik dan het leven?’
Als je als reactie op die onzekerheid niet terugvalt in je oude patronen, maar durft te blijven kijken naar het vormloze, naar de waarheid achter alle ervaringen, zul je opmerken dat je in de vorm toch helemaal vanzelf en moeiteloos blijkt te bewegen. Ook zonder dat ‘jij’ je ermee bemoeit. Wat een ontspanning zit daar in.
Vandaag wil ik voor de verandering ook eens benadrukken dat de realisatie dat de hele wereld van tijd, ruimte en materie een illusie is, wat mij betreft nog iets anders inhoudt. Namelijk dat er dus weliswaar NIETS waar en vast is, maar tegelijkertijd (en daar begint het grote spelen) dat ALLES vorm kan krijgen. Simpelweg omdat het Denken in Bewustzijn eindeloos creatief is! Wat honderd of zelfs tien jaar geleden nog onmogelijk leek in de wereld van de vorm, is nu gemanifesteerd. Wat thans wordt afgedaan als fantasie of utopie, wat van zichzelf trouwens ook al vormen zijn, kan zomaar ‘werkelijkheid’ worden. Binnen een illusie is immers niets ondenkbaar 🙂 Hoe gaaf is dat!
