Een vrij lange tijd heb ik mij begeven in de wondere wereld van persoonlijke groei en -ontwikkeling. Het was een interessante periode met mooie ervaringen. Alleen…er kwam nooit een eind aan die beoogde groei. Je zou er de rest van je leven mee bezig zijn.

Want er was altijd wel wat te helen met soms ingewikkelde rituelen.

Er viel altijd wel wat te halen uit oude geschriften in vreemde talen.

Er waren altijd wel diepere lagen en eindeloos veel ingewikkelde vragen.

Er was altijd wel wat los- of toe te laten, uit te schreeuwen of te bepraten.

Er zat altijd nog wel ergens een ‘stuk’ van wat dan ook in het lijf, het verleden of het veld.

Er was altijd wel iets te verbeteren in mijn relatie tot relaties, werk of geld.

Er was altijd (een diepere!) betekenis te zoeken, verbanden te leggen, iets uit te pluizen, op te lossen, te neutraliseren, in te laten dalen, te zien, te vergeven, te verzachten, te verwerken en te verwachten (aan het eind van de zoektocht, het spirituele pad, de lijdensweg).

Pfoe.

Inmiddels zie ik persoonlijke groei als een overbodige toename van het aantal ideeën over je imaginaire, tijdelijke zelf. Wie je werkelijk bent, je ware natuur, het spirituele stuk achter deze menselijk ervaring, heeft geen groei nodig. Het is zonder ideeën, onveranderlijk en al groots genoeg! En als we ons dat realiseren, is er niets meer te doen of zoeken. Hoe ontspannen. Het is een stap uit de fascinatie met alles wat gecreëerd is, in de richting van wat er creëert.

Het leven houdt overigens niet op na deze realisatie. Het gaat veel vrolijker en vrijer verder. Wordt er nooit meer angst of verdriet ervaren? Jawel hoor, maar er is hier (meestal) niemand die zich daar wat van aantrekt of er veel betekenis aan toekent. Wat er dan in elk moment overblijft is het voluit ervaren en genieten van wat er in de vorm tevoorschijn wordt getoverd.

Ook moe van je eindeloze zoektocht? Die kan bij ons eindigen!

Foto © Rob Tol