We verwijzen in onze gesprekken en artikelen en video’s vaak naar wie je nu werkelijk bent. Naar jouw ware natuur. Naar Mind, je essentie, het vormloze, de Bron, het onpersoonlijke, Waarheid, de ruimte waarin alles verschijnt, het Al, het goddelijke, Eenheid, de Universele Levensenergie, de stilte, Oneindigheid.
Met al deze woorden bedoelen we hetzelfde, eigenlijk onbenoembare (N)iets. En al deze woorden dekken de lading niet omdat ze voor ieder van ons een andere betekenis hebben, een ander beeld of associatie oproepen, een ander gevoel meebrengen.
Zeg het woord ‘God’ en atheïsten rennen hard weg met wellicht weerstand en walging in hun lijf. In reactie op hun idee van dat woord. Zeg datzelfde woord en religieuzen knikken gretig ‘ja’, maar hebben waarschijnlijk, bewust of onbewust, daar ook direct een beeld bij. Van ‘hun’ God die goed is, of oordeelt en regels heeft waar je je aan moet houden.
Noem het woord Waarheid en er zal ongetwijfeld wel iemand zijn die vindt dat er jouw waarheid en mijn waarheid is, de waarheid niet bestaat of in het midden ligt. Roep iets over Universele Levensenergie en sommigen zijn geneigd dit te relateren aan iets wat ze voelen of waarnemen in een bepaalde vorm. Praat over Mind en we kunnen zomaar denken dat dit ons denken is. Heb het over je ware natuur en het kan lijken of het gaat over iets persoonlijks als je talent, aanleg, voorkeur of blauwdruk. Verwijzen we naar Eenheid, dan is het heel logisch dat er soms gereageerd wordt met ‘dat voel/zie ik(!) niet, hoor!’ Of: ‘leuk, maar ik zit toch in de vorm en doe me dus liever iets wat ik praktisch kan toepassen.’
Vorige week merkte één van onze trainees op dat we eigenlijk, ieder voor zich, een nieuw woord zouden kunnen verzinnen om dit ‘iets’ aan te duiden. Een woord wat tot dan toe nog nooit gebruikt was. Nog geen enkele betekenis of associatie had. Geen beeld opriep. Pluiz of Ravitora. Probeer er maar eens niets (Niets?!) van te maken. Is nog best lastig :-).